Κάτι που θα σε κάνει να αλλάξεις διάθεση, να χαμογελάσεις, να θαυμάσεις. Και τέτοιες, ευτυχώς ουκ ολίγες, συναντά κανείς στην περιοχή μας.
Ο Κίσσαβος, τον οποίο επισκεπτόμαστε σήμερα, είναι γεμάτος από αυτές. Και μάλιστα αυτήν την εποχή που όλα έχουν ντυθεί σε κιτρινοκόκκινες και καφέ αποχρώσεις.
Αφετηρία της διαδρομής η Σπηλιά και προορισμός η Καρίτσα. Μία απόσταση 20 χιλιομέτρων περίπου, μέσα σε βελανιδιές, οξιές, έλατα και καστανιές. Κάθε στροφή της διαδρομής και μια αποκάλυψη. Το φθινόπωρο έχει βάλει για τα καλά τη σφραγίδα του. Χρώματα παντού. Έχεις την εντύπωση πως είσαι μέρος ενός πίνακα του Βαν Γκογκ. Ο δρόμος γεμάτος φυσικές σήραγγες που σχηματίζουν τα δέντρα με τα πολύχρωμα φύλλα τους. Τα οποία με τη βοήθεια του αέρα αρχίζουν τον χορό τους, καταλήγοντας τελικά στο έδαφος. Το χαλί λοιπόν είναι έτοιμο, στρωμένο για τον χειμώνα. Αλλά και τα ξύλα για το τζάκι περιμένουν υπομονετικά στην άκρη του δρόμου. Κατηφορίζοντας προς τα παράλια και αφήνοντας το τοπίο με τις οξιές, ξεπροβάλλουν μπροστά σου τα καστανοπερίβολα. Η πολυχρωμία κι εδώ κυριαρχεί. Όπως και τα πεσμένα κάστανα με το αγκαθωτό περίβλημά τους.
Ξαφνικά εμφανίζεται η πινακίδα που σε πληροφορεί ότι έφτασες στην Καρίτσα. Όχι και τόσο ξαφνικά δηλαδή. Τρεις ώρες πέρασαν χωρίς να το καταλάβω. Τρεις ώρες για 20 χιλιόμετρα. Και λίγες ήταν...
Β.Α.