Μετά τη Θεία Λειτουργία οι περισσότεροι κατευθύνθηκαν στο κέντρο για να παρακολουθήσουν την παρέλαση. Ως επί το πλείστον γονείς, παππούδες και συγγενείς συγκεντρώθηκαν πέριξ της Κύπρου και ανέμεναν να ξεκινήσει η παρέλαση των μαθητών και μαθητριών, καθώς και των Αναπήρων Πολέμου, Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης, Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, προσκόπων, οδηγών, Πολιτιστικών Συλλόγων και Τμημάτων των Ενόπλων Δυνάμεων. Στον απόηχο του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών, που είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 57 άνθρωποι, κυρίως νέοι, οι μαθητές και οι μαθήτριες αποφάσισαν να στείλουν το δικό τους μήνυμα, ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη και να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα αυτό, φορώντας είτε μαύρες κορδέλες στο στήθος είτε περιβραχιόνια στο μπράτσο είτε κονκάρδες που έγραφαν «ήταν έγκλημα» είτε αυτοκόλλητα με το σύνθημα «Στον δρόμο του αγώνα κερδίζει η ζωή! 28/2/2023, ήταν έγκλημα». Παρόλο το πένθιμο κλίμα, οι γονείς και φίλοι καμάρωσαν τα βλαστάρια τους να παρελαύνουν και με τη λήξη της παρέλασης, ξεχύθηκαν στις καφετέριες, τα ουζερί και τις ταβέρνες, απολαμβάνοντας τον αίθριο καιρό, που σε πολλούς θύμισε καλοκαίρι.
Έτσι οι χώροι της εστίασης, που ήδη πριν λήξει η παρέλαση, είχαν γεμίσει από κόσμο που έτρεξε να προλάβει να βρει τραπέζι, έσφιξαν από ζωή. Οι πλατείες, το Αρχαίο Θέατρο γέμισαν από χαρούμενες φωνές και γέλια, μικρών και μεγάλων, που άδραξαν την ευκαιρία να απολαύσουν την ηλιόλουστη μέρα. Στην Κεντρική πλατεία, στις καφετέριες πίσω από το Δικαστικό Μέγαρο, όπως και στην πλατεία Ταχυδρομείου, στο Φρούριο και στο Αρχαίο Θέατρο, αλλά ακόμη και στις ταβέρνες και τα ουζερί στους Έξι Δρόμους, στη Νέα Πολιτεία, τη Φιλιππούπολη, τη Νεάπολη, το Αβέρωφ και τη Βόλου, καρφίτσα δεν έπεφτε και στα τραπέζια η μια παρέα διαδεχόταν την άλλη, δίνοντας «ανάσα» στους επαγγελματίες της εστίασης, που έκαναν γερό τζίρο. Δεδομένου ότι την 25η ακολουθούσε η Κυριακή, το ίδιο γεμάτοι ήταν οι χώροι της εστίασης και την επομένη, που ένεκα του καλού καιρού οι Λαρισαίοι και οι Λαρισαίες δεν παρέλειψαν να πιουν το καφεδάκι τους και να τσιμπήσουν και κατιτίς. Τα σαρακοστιανά και τα ψαρικά είχαν την τιμητική τους και γέμισαν τα τραπέζια, ενώ τα τσίπουρα, οι μπίρες και το κρασί έρεαν άφθονα. Κάπου-κάπου έβλεπε κανείς και μερίδες με κολοκυθάκια και πατάτες να παίρνουν τον χώρο τους στο τραπέζι, ενώ στο τέλος όλο και κάποιο νηστίσιμο γλυκό έκανε την εμφάνισή του, κέρασμα των μαγαζιών, όπως χαλβάς κ.λπ.
Εκτός, όμως, από τους χώρους της εστίασης τη τιμητική του προχθές είχε και το Άλσος, όπως και το Αλκαζάρ. Παρέες νέων κυρίως παιδιών αποφάσισαν να γιορτάσουν τον Ευαγγελισμό και τη γιορτή της απελευθέρωσης, και να στείλουν το μήνυμα ότι τη ζωή και την ελευθερία πρέπει να τη χαιρόμαστε καθημερινά, κάνοντας πικνίκ στην «εξοχή», και συγκεκριμένα στο Άλσος, το Αλκαζάρ και το «πάρκο των Χρωμάτων». Όσοι, λοιπόν, δεν απέδρασαν από τη Λάρισα, έστρωσαν τις ψάθες στους ή τα στρώματα της γυμναστικής -ό,τι είχε εύκαιρο ο καθένας- πάνω στο γρασίδι και έβγαλαν από τις τσάντες τους λογής-λογής μεζέδες, που είτε είχαν προμηθευτεί την προηγούμενη από το σούπερ μάρκετ είτε οι μαμάδες και οι μπαμπάδες, ή ακόμη και οι ίδιοι ή οι γιαγιάδες τους, τους είχαν σκαρώσει με πολύ μεράκι. Κι ανάλογα την ηλικία, στο «τραπέζι» έκανε την εμφάνισή του και το ανάλογο ποτό, είτε μπίρες με ή χωρίς αλκοόλ, είτε κάποιο τσιπουράκι για τους πιο μερακλήδες, είτε ούζο βύσσινο για να είναι πιο γλυκόπιοτο, είτε αναψυκτικά και ποτά χωρίς αλκοόλ για τους ανήλικους.
Και φυσικά πικνίκ χωρίς μουσική δεν γίνεται, για αυτό και τα ηχεία είχαν εξέχουσα θέση και έπαιζαν, ανάλογα την παρέα, όλων των ειδών τις μουσικές, με τα παραδοσιακά και τα λαϊκά να έχουν τα πρωτεία, ελέω και της ημέρας. Και μέσα σε αυτήν την ξέφρενη ατμόσφαιρα, όλο και μια γυροβολιά έριχναν για το καλό πάνω στο γρασίδι και μετά αποσύρονταν. Ενώ λίγο πριν ο Μάρτιος εκπνεύσει, τα παγωτά έκαναν και αυτά την πρώτη τους εμφάνιση. Πιτσιρίκια έτρεχαν από εδώ κι εκεί στις πλατείες και τα πάρκα, κρατώντας ένα παγωτό χωνάκι ή ξυλάκι, συναγωνιζόμενα πιο έχει διαλέξει την καλύτερη γεύση, ενώ και οι μεγαλύτερης ηλικίας το ζήλεψαν κι αυτοί και δεν κατάφεραν να αντισταθούν. Τέλος, αν κοιτούσε κανείς τον ουρανό, όλο και κάποιο χελιδόνι θα έβλεπε να κάνει την εμφάνισή του.
Σοφία Καραΐσκου