Με μια ζεστή εκδήλωση και σε ιδιαίτερα φιλικό κλίμα, η οποία πραγματοποιήθηκε στο στέκι του συλλόγου, τα μέλη και οι φίλες του Συλλόγου Βλατσιωτών, γιόρτασαν την Ημέρα της Γυναίκας.
Ήταν μια εκδήλωση φόρος τιμής και ευγνωμοσύνης στο πρόσωπο της άγνωστης ηρωίδας, που για πολλά χρόνια φρούρησε το φημισμένο «Μπλάτσι», σε εποχές άλλοτε γεμάτες δόξα και άλλοτε δοκιμασιών.
Στη Βλατσιώτισσα που νυχτοήμερα ύφαινε τα υφαντά που οι πραματευτάδες διέθεταν στη Βιένη, τη Βενετία , την Τεργέστη. Ονομαστά λουλουδένια υφαντά που μέσα τους διάβαζε κανείς καημούς, λαχτάρες, πόνους και ελπίδες γραμμένες με το υπέροχο της τέχνης και του γούστου Βλατσιώτικο γυναικείο χέρι.
Στη Βλατσιώτισσα της αρχοντιάς, της ταπεινότητας, της υποταγής, της προσφοράς.
Οι παριστάμενες είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν μία εξαιρετική ομιλία, αποτέλεσμα επισταμένης έρευνας , από την καθηγήτρια Μαλαματή Λαμπαδάρη, πρόεδρο του Συλλόγου Βλατσιωτών Θεσσαλονίκης με θέμα « Αναζητώντας τη γυναίκα της Βλάστης στο χθες και στο σήμερα».
Η κ Λαμπαδάρη με περιεκτικό και προσεγμένο λόγο τόνισε ότι «Το ιστορικό και όμορφο χωριό μου, η Βλάστη είναι ο τόπος που με προσδιορίζει και με ακολουθεί, με την ιστορική του μνήμη, με αναμνήσεις και νοσταλγία.
Έτσι σκέφτηκα να αναζητήσω τη γυναικεία παρουσία του τόπου καταγωγής μας στο πέρασμα του χρόνου.
Η γυναικεία παρουσία στην ιστορία του τόπου μας υπήρξε καταλυτική. Και όπως αναφέρει ο ιστορικός Ζήκος Τσίρος « Αν έλειπε η Βλατσιώτισσα γυναίκα, πολύ αμφιβάλλω αν το οικοδόμημα που ανήγειρε ο άνδρας της θα ήταν τόσο λαμπρό και στέρεο στα μάτια όλων μας».
Στη συνέχεια η κ. Λαμπαδάρη αναφέρθηκε σε σημαντικές γυναίκες της Βλάστης, όπως η πανέμορφη Νούλα Φαρμάκη, αδελφή του Γιάννη Φαρμάκη, στη μάνα του θανάση Τσόγκα, φοιτητή της ιατρικής του Παν. της Βιένης που μαρτύρησε μαζί με το Ρήγα Φεραίο και τους συντρόφους του, στη Σουλτάνα Παφίλη που έχασε τα 4 παιδιά της στην έξοδο του Μεσολογγίου, στη μητέρα του ιστορικού Χριστόφορου Περαιβού, στη σύζυγο του ιστορικού Κασομούλη, στην πανέξυπνη δασκάλα Ρήνα Τέγου, που πέτυχε το 1820 να αφαιρεθεί η δικαιοδοσία της Βλάστης από τον Αλή Πασά και να δοθεί στη δικαιοδοσία της Βαλιντέ Σουλτάνας με ιδιαίτερα προνόμια για τη Βλάστη.
Στην φοιτήτρια Καλλιρόη Βέλλιου, στο Βουκουρέστι, που με το φλογερό της λόγο και τον ασίγαστο πατριωτικό της ενθουσιασμό, ξεσηκώνει όλη τη σπουδάζουσα νεολαία, που τρέχει να λάβει μέρος στον ιερό λόχο και να πέσει ηρωϊκά στη μάχη του Δραγατσανίου.
Στην ευεργέτιδα Μαριγώ Καρανικόλα που χάρισε το 1854 το αρχοντικό της για να στεγαστεί το Ανώτερο Παρθεναγωγείο Θεσσαλονίκης, στη αρχόντισσα Πολυξένη Βίττη που υπήρξε από το 1880 πρόεδρος γυναικείου συλλόγου προστασίας απόρων της Παναγίας Δεξιάς στη Θεσσαλονίκη.
Στην ηρωίδα Μαρία Βαρδανίκα, που το δεκαπενταύγουστο του 1877 σκοτώνει έναν τουρκαλβανό και σώζει τις φίλες της από το βιασμό και την ατίμωση.
Στις υπηρεσίες που προσέφερε στο Μακεδονικό αγώνα η μάνα του θρυλικού μακεδονομάχου Χρήστου Αργυράκη, στη Σουλτάνα Σόλιου της οποίας το χάνι που διατηρούσε έξω από την Πτολεμαϊδα υπήρξε οπλοστάσιο, κέντρο ανεφοδιασμού και κατασκοπείας, ενώ η ίδια ήταν η «Μάτα Χάρη» της εποχής του Μακεδονικού Αγώνα.
Η καλόγρια Σιάνα Καρακούση, στο Μοναστήρι της Παναγιάς στο Σισάνι, φιλοξενεί, περιθάλπει, νοσηλεύει και τροφοδοτεί τους Μακεδονομάχους.
Στην τραγική θυσία της παιδαγωγού Καλυψώς Ντούβαρη, διευθύντριας του παρθεναγωγείου του Αϊβαλί που οι Τσέτες Τούρκοι τη βίασαν τη βασάνισαν και την κρέμασαν ανάποδα στο πλατάνι της κεντρικής πλατείας της πόλης.
Στη Μαριάνθη Κατσανίκα, την ηρωική νοσοκόμα του Ε.Ε.Σ. που βρέθηκε στην πρώτη γραμμή στον πόλεμο του 40.
Στις ηρωίδες Βλατσιώτισσες που ζήτησαν από τους Γερμανούς, πριν την εκτέλεσή τους, να τραγουδήσουν και να χορέψουν σαν άλλες Σουλιώτισσες τον τελευταίο τους χορό.
Κλείνοντας την ομιλία της η κ. Λαμπαδάρη πρόσθεσε «Μπροστά στα γεμάτα ρυτίδες από το χρόνο πρόσωπα αυτών που έφυγαν, στεκόμαστε ευλαβικά. Δηλώνουν τη Βλατσιώτικη γυναικεία αρχοντιά και την ομορφιά της ψυχής, την ταπεινότητα, την υποταγή, την προσφορά.
Η Βλατσιώτισσα, βουβή στον πόνο, μετρημένη στη χαρά, ακούραστη, τρυφερή και δυναμική συγχρόνως, τις περισσότερες φορές μόνη, χήρα ή ξενιτεμένη. Στον αργαλειό, στο τυροκομείο, στα πρόβατα, αλλάζοντας διαμονή χειμώνα-καλοκαίρι, ήταν βράχος, στήριγμα, ανοικτή αγκαλιά αγάπης, στοργής, αυτοθυσίας, φιλοξενίας».
Το Δ.Σ. του συλλόγου δια της αντιπροέδρου κ. Γίτσας Τζαφέτα προσέφερε στην ομιλήτρια τιμητικό δίπλωμα σε ένδειξη τιμής και αναγνώρισης, της πολύτιμης συμβολής της, στη διαφύλαξη και συνέχιση της πολιτιστικής κληρονομιάς και παράδοσης του γενέθλιου τόπου.
