Από την Ζωή Παρμάκη

«Θυμάμαι είναι νύχτα. Αλυχτίσματα σκυλιών ακούγονταν στο δάσος. Εγώ είμαι κουρνιασμένη στην αγκαλιά του θείου μου. Ο αδελφός μου, στους ώμους του. Εκείνος περπατάει με προσοχή. Δρόμος κακοτράχαλος. Είναι όμως ο μόνος για να περάσουμε από την Αλβανία στην Ελλάδα. Παράνομα φυσικά...».

Κάπως έτσι ξεκίνησε το «ελληνικό όνειρο» για τη Μαρσέλα Λένα.

Έφυγε από την πατρίδα της σε ηλικία έξι ετών. Μόλις που καταλάβαινε γιατί και για πού. Με μόνες αποσκευές, όνειρα.

Αυτό που δεν ήξερε τότε, αλλά διαπίστωσε στη συνέχεια, ήταν το πείσμα και η θέλησή της. Αυτό την ανέβασε στο θεατρικό σανίδι. Μετά ήρθε η αναγνώριση, οι διακρίσεις. Σήμερα στα 32 της πια, επιστρέφει στην πόλη που μεγάλωσε για να συμμετάσχει στην παράσταση του Θεσσαλικού Θεάτρου «Κάποτε στη Σμύρνη», αφήνοντας στα Τίρανα μια καριέρα στο θέατρο και στον κινηματογράφο αλλά και στην Αθήνα μια επιτυχημένη παράσταση που έλαβε χώρα τον περασμένο χειμώνα.

Η Μαρσέλα Λένα συμμετείχε στα «Κόκκινα Φανάρια» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη.

Η ΛΑΡΙΣΑΙΑ

Η Λαρισαία ηθοποιός Μαρσέλα Λένα με τα εκφραστικά μάτια μιλά για τη ζωή, τα εμπόδια, τον ρατσισμό αλλά και τη φιλοξενία που ένιωσε τα πρώτα χρόνια που βρέθηκε με την οικογένειά της στη Λάρισα. Τίποτα δεν της χαρίστηκε, μόνο το ταλέντο. «Όταν ολοκληρώνεται μια δύσκολη κατάσταση μετά νιώθεις δυνατός και ικανός να πραγματοποιήσεις τα πάντα. Εξάλλου τι είναι η ζωή; Ένα ταξίδι. Κι εγώ θέλω να το ζήσω όλο αυτό», αναφέρει.

Γεννήθηκε... μέσα στο Εθνικό Θέατρο Τιράνων ο πατέρας της δούλευε εκεί, ο θείος της και «μέντοράς» της ακόμα ανεβάζει παραστάσεις στην Αλβανία. Πώς ήταν λοιπόν δυνατό αυτό το παιδί να κρατηθεί μακριά από την Τέχνη; Κάποιον τρόπο σίγουρα θα έβρισκε και θα τα κατάφερνε. «Τη νύχτα εκείνη του 1991 που περάσαμε παράνομα από το βουνό στην Ελλάδα, ο θείος μου μας άφησε στο ελληνικό έδαφος και εκείνος γύρισε πίσω. Όταν του φώναξα «έλα μαζί μας» μου αποκρίθηκε: “δεν μπορώ Μαρσέλα έχω παράσταση το βράδυ” και έφυγε».

Η Μαρσέλα Λένα είναι από τα παιδιά εκείνα που βρέθηκαν με δύο πατρίδες, τρεις πόλεις αλλά παραμένει Λαρισαία. Την ίδια ώρα που κάνει πράγματα θεατρικά για πρώτη φορά στην πόλη της λησμονεί τη μυρωδιά της Αλβανίας. «Μου λείπει το χώμα της, η μυρωδιά της, οι φωτιές που ανάβαμε μικροί», λέει, αλλά σχεδόν αμέσως προσθέτει: «την ίδια ώρα όμως είμαι τόσο χαρούμενη που το καλοκαίρι θα είμαι στη Λάρισα, στο Θεσσαλικό Θέατρο και θα συνεργάζομαι με τον δάσκαλο Κώστα Τσιάνο».

Τα πρώτα χρόνια στη Λάρισα τα θυμάται με χαμόγελο. «Βρεθήκαμε κοντά σε πραγματικά φιλόξενους ανθρώπους. Πώς να ξεχάσω την κ. Καλλιόπη;», λέει χαμογελώντας. «Είναι ο πιο φιλόξενος άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Βοήθησε τη Ναταλία που είχε έρθει και εκείνη τότε από την Αλβανία να φέρει στη χώρα τα παιδιά της. Μαζί είχαμε πάει τότε στα σύνορα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα των Αλβανών ξαπλωμένοι σαν ζώα στις πλαγιές του βουνού να περιμένουν μέρες ολόκληρες να φύγουν από τη χώρα. Αργότερα βέβαια όταν ήμουν περίπου στην ηλικία των 15 ετών έκρυβα ότι ήμουν από την Αλβανία. Βρέθηκα αρκετές φορές σε συζητήσεις, άκουγα την άποψη που είχαν για τους Αλβανούς, ήθελα να τους πω τη δική μου, αλλά φοβόμουν. Φοβόμουν μη σταματήσουν να με κάνουν παρέα οι φίλοι μου. Δεν κρατάω όμως κακία. Η Ελλάδα δεν μπορούσε και δεν μπορεί να δεχτεί τόσους διαφορετικούς λαούς και εγώ όταν πάω πια στην Αθήνα φοβάμαι».

Μέχρι να τελειώσει το σχολείο ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με το θέατρο στη Λάρισα «η οικογένειά μου δεν είχε την οικονομική δυνατότητα προκειμένου εγώ να παρακολουθήσω μαθήματα σε σχολή θεάτρου στην Αθήνα και έτσι τη λύση μου την έδωσε ο πατέρας μου, που μου πρότεινε να δώσω εξετάσεις στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του τμήματος Ηθοποιίας της Αλβανίας. Εκεί είχα σπίτι, εκεί ήταν η χώρα μου, δεν υπήρχε λόγος να το σκεφτώ».

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Η Μαρσέλα Λένα επέστρεψε για τις σπουδές της στην Αλβανία το 2003, έχοντας να αντιμετωπίσει εκτός από τη γλώσσα, μια και στην Ελλάδα μιλούσαν μόνο ελληνικά, και τη δύσκολη καθημερινότητα. Τίποτα δεν ήταν το ίδιο στη χώρα που είχε αφήσει το 1991. Το ρεύμα κοβόταν πολλές φορές μέσα στη μέρα και το ζεστό νερό ήταν πολυτέλεια. Μετά τις εξετάσεις που έδωσε και πέρασε τελικά στη σχολή Καλών Τεχνών άρχισε να «επενδύει» στη μεγάλη της αγάπη το θέατρο και το 2013 βραβεύτηκε με το Εθνικό Βραβείο Kult καλύτερης ηθοποιού, κάτι αντίστοιχο με το θεατρικό βραβείο «Κάρολος Κουν». Μέχρι στιγμής έχει κάνει 23 θεατρικούς ρόλους και 5 ταινίες στον αλβανικό κινηματογράφο.

Τον χειμώνα που μας πέρασε πρωταγωνίστησε στα «Κόκκινα Φανάρια» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη αποσπώντας πολύ καλές κριτικές.

ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ

Για τη συμμετοχή της στην παράσταση του Θεσσαλικού Θεάτρου «Κάποτε στη Σμύρνη» η Μαρσέλα Λένα υποστηρίζει ότι «αυτό που έχει σημασία για εμένα είναι η διαδικασία της δουλειάς. Είναι η έρευνα για τη Σμύρνη, για τη ζωή των ανθρώπων, για την καταστροφή της, για την προσφυγιά. Δυστυχώς σήμερα 93 χρόνια μετά συνεχίζουμε να μετράμε πρόσφυγες, μετανάστες, ανθρώπους “θύματα” των πολιτικών καταστάσεων που αναζητούν μια καλύτερη ζωή, που ξεριζώνονται για να βρουν μια νέα, προσωρινή πατρίδα».