Είναι μια εποχή που έχει αγελούδες, αγρέλια και αμπέρια, θειάσο, ατλάζια και καπλαντισμένα παπλώματα, λογούδες και πανούδες, ξόμπλια και κουσέλια, φαρφούρια και φουρταλιές.
Στο προγονικό σπίτι, που το έλεγαν και Κάστρο γιατί έχει τη μορφή κάστρου -από κει και ο τίτλος του βιβλίου ο συγγραφέας γίνεται μάρτυρας της ζωής, της ιστορίας, των καμωμάτων και των διηγήσεων των γυναικών της οικογένειάς του, στην Απάνω Βρύση, που είχαν τη δική τους μουσική, το δικό τους θεατράκι κι ένα άσβεστο άχτι και μίσος για τους Κατωβρυσιώτες και τις Κατωβρυσιώτισσες.
“Είναι ιστορίες που άκουγα από αυτές τις γυναίκες της οικογένειάς μου και το είχα βάρος στην ψυχή μου, κάποτε, να μεταδώσω τον πλούτο που μου έδωσαν”, θα πει ο ίδιος ο Αντώνης Συριανός. Το λεξιλόγιο είναι αυθεντικό, γλαφυρό και έντονα συναισθηματικά φορτισμένο.
“Αν έντυνα τις λέξεις με ευυπόληπτες ενδυμασίες, οι στιγμές αυτές θα έχαναν το νόημά τους. Αν τα μάτια της ψυχής μου αντέγραψαν ανθρώπους και γεγονότα μέσα στην καθημερινή τους απλότητα, πώς θα μπορούσα να τα ευνουχίσω και να τα στερήσω από τη γλώσσα μέσα στην οποία εκφράστηκαν;”, αναριωτιέται ο συγγραφέας.
«Η λογοτεχνικότητα του βιβλίου έγκειται στη μουσική γλώσσα που απλώνεται προφορική, ρέουσα, ιδιωματική, μαγική στον εξωτισμό της και καλλίφωνη στη χειμαρρώδη της φύση. Ο Αντώνης Συριανός, ως μουσικός ο ίδιος, έχει πιάσει με το αυτί του τον ρυθμό της τοπικής λαλιάς και τον έχει υιοθετήσει, καθώς ξεδιπλώνει τα ευφωνικά μονοπάτια της νησιωτικής κοινωνίας». (Γιώργος Περαντωνάκης, bookpress.gr, 07/05/2020)
Όσο ήταν νέες οι Καστρωμένες, ήταν τσαούσες, υποχόνδριες κι απαιτητικές, κι όλα αυτά που κάναν και λέγαν τους μοιάζανε πάντα λίγα, κι ήθελαν όλο και πιο πολλά, σαν να μην τους φτάναν αυτά που φέρναν οι καιροί που ζούσανε. Αυτές, που ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά απ’ τους άλλους κι απ’ τα πράγματα, πεισμωμένες να κρατήσουν με γινάτι έναν κόσμο που ‘χε φύγει, δεν είχαν μπορέσει να καταλάβουν τον καινούργιο που ‘χε έρθει κι είχε στηθεί απειλητικός έξω απ’ την ανοχύρωτη γειτονιά τους.
Πάνω από εκατό γεροντοκόρες αριθμούσε μετά τον πόλεμο η Απάνω Βρύση, μέχρι τα περβόλια της Βαρής και τα Σταμνάδικα, λες και το μικρόβιο της ψηλομυτιάς και της ξινίλας δεν είχε αφήσει σπίτι που να μην κτυπήσει.
Μια μάτσα άκληρες, που ’χαν μείνει να κρατούν το λιωμένο λάβαρο της Απάνω Βρύσης, που δεν είχαν χαλαλίσει τον εαυτό τους σε κανέναν και που ακόμη περίμεναν τον καλό τους σε μια πεθαμένη γειτονιά, χωρίς παιδιά να φωνάξουν για να την ξυπνήσουν, κλειδωμένες μέσα σ’ εκείνα τα, από «μπορσελάνα κτισμένα», αρχοντόσπιτα, είχαν αρχίσει να κουστώνουν πιο γρήγορα κι απ’ τα κατράνια που καρτερικά κρατούσαν ακόμα τις στέγες των σπιτιών τους.
- Τα μάθατε; Τ’ς πιάσαν καβάλα, έλεγε η μια.
- Λες να τ’νε κάμαν τ’ν πράξ’; ρωτούσε η άλλη.
- Ε, δεν πστεύω να φτάσαν δα και στ’ απροχώρητο! ακουγόταν απ’ την κουζίνα, που ‘πλενε τα πιάτα, η Άννα. Λόγια μπρόλια. Εδώ, μάτια μ’, βγάζουν και το δεσπότ’ γκαστρωμένο.
- Ζαβές που ‘μαστουν, μωρή Ανεστασία, εμείς! συμπλήρωνε η Μπαλαμάρκαινα. Τώρα, μάτια μ’, ούλες ελωλαθήκαν. Σαν τ’ς γάτες το κάνουν μες στ’ς δρόμ’, στα ορθά. Μοναχά εμείς εμείναμε να βαστούμε τα μπόσ’κα. Καλέ πού τα δ’κά μας τα χρόνια; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Ο Αντώνης Συριανός κατάγεται από την Τήνο. Είναι πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και κάτοχος διδακτορικού από το Πανεπιστήμιο Σορβόνη Πάνθεον του Παρισιού, με ειδίκευση στο Διεθνές Εμπορικό Δίκαιο των έργων τέχνης. Σπούδασε μουσική, τραγούδι και σύνθεση στην École Normale του Παρισιού και στη Scuola Civica di Musica του Μιλάνου, ενώ μαθήτευσε κοντά σε σπουδαίες λυρικές τραγουδίστριες, όπως η Τζίνα Τσίνια και η Ελβίνα Ραμέλα.
Ξεκίνησε την καριέρα του το 2000 ως σολίστας στο θέατρο Σαν Φεντέλε του Μιλάνου και έκτοτε πολυάριθμες είναι οι εμφανίσεις του σε θέατρα της Ευρώπης και της Τουρκίας. Το ρεπερτόριό του περιλαμβάνει όπερες μεγάλων μουσουργών αλλά και ορατόρια, μιούζικαλ και ζαρζουέλες.
Έχει ασχοληθεί με τη μελέτη της ελληνικής, ναπολιτάνικης, κατωιταλικής, ισπανικής και οσμανλίδικης μουσικής, ενώ τελευταία επιδίδεται σε μουσικολογικές συγκρίσεις πάνω στην κοινή ανατολίτικη μουσική των χωρών της Μεσογείου, ενσωματώνοντας την έρευνα σε συναυλίες ανά τον κόσμο, στις γλώσσες προέλευσης και με τα αυθεντικά όργανα εκείνων των εποχών.
Οι Καστρωμένες είναι το πρώτο του βιβλίο.
