απολαύσουμε την ξεχωριστή παράσταση «Το κοντραμπάσο» του Πατρίκ Ζισκίντ, που παίχτηκε προχθές στην Aυλή του Μύλου. Ο πρωταγωνιστής -μουσικός ζει ανάμεσα σε δύο κόσμους. Από τη μια θυσιάζει την προσωπική του ζωή προκειμένου να είναι πιστός σε αυτό που επέλεξε, μυθοποιώντας το κοντραμπάσο και αναδεικνύοντας την αέναη αξία του μέσα από ένα ιστορικό σκηνικό μεγάλων μουσουργών του προηγούμενου αιώνα. Κι από την άλλη, το απομυθοποιεί με κωμικοτραγικό τρόπο και έντονη συναισθηματική αντίδραση, γιατί θέλει επιτέλους να ισορροπήσει, να ζήσει σαν φυσιολογικός άνθρωπος και να ερωτευτεί, ξεφεύγοντας από την απομόνωση. Έτσι, ενώ αρχικά οδηγείται σε μια εξάρτηση από την ίδια του την αγάπη και το πάθος για το μουσικό του όργανο, καταλήγει σε μια έξαρση αμφισβητήσεων απέναντι σε αυτό κατά διαστήματα. Μέσα από τον κοντραμπασίστα σκιαγραφείται η μοναξιά, η απομόνωση και η δύσκολη ζωή του καλλιτέχνη, ενώ παράλληλα υμνείται η πανανθρώπινη αξία της μουσικής.
Η ερμηνεία του ηθοποιού Δημήτρη Φωτίου, με εναλλαγές δυναμισμού αλλά και συναισθηματικού λυρισμού, καθήλωσε για μιάμιση ώρα το κοινό, κεντρίζοντας τον θεατή να συμμετάσχει ενεργά στους ιδεολογικούς συμβολισμούς και γεγονότα που προβάλλονται στο έργο. Η ηθοποιός-σκηνοθέτης Χρυσούλα Χρήστου που σκηνοθέτησε το έργο, απέδειξε για ακόμα μια φορά με την εμπειρία και την ξεχωριστή επιλογή της ότι τα καταφέρνει άριστα στα δύσκολα, ανεβάζοντας ψηλά τον πήχη για το λαρισαϊκό κοινό. Το «κοντραμπάσο» αποτελεί έναν μονόπρακτο μονόλογο και κυκλοφόρησε το 1999.
 «H μουσική είναι κάτι ανθρώπινο. Πέρα και πάνω απ’ την πολιτική και την ιστορική επικαιρότητα. Και πανανθρώπινο, θα ’θελα να πω. Ένα συστατικό στοιχείο της ανθρώπινης ψυχής και του ανθρώπινου πνεύματος. Και μουσική θα υπάρχει πάντα και παντού, στην Ανατολή και στη Δύση, στη Νότια Αφρική, όπως και στη Σκανδιναβία, στη Βραζιλία και στο Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ. Διότι η μουσική έχει ακριβώς μεταφυσικό χαρακτήρα. Δηλαδή πέρα ή πάνω απ’ την καθαρά φυσική ύπαρξη, υπεράνω της εποχής, της ιστορίας και της πολιτικής, πέρα απ’ τον πλούτο και τη φτώχεια, απ’ τη ζωή και τον θάνατο. Η μουσική είναι αιώνια», είχε δηλώσει τότε ο συγγραφέας του έργου Πατρίκ Ζισκίντ. Η παράσταση ήταν πρωτοβουλία της Αντιδημαρχίας Πολιτισμού κι Επιστημών με σκοπό την ενίσχυση της πολιτιστικής ζωής της πόλης και τη στήριξη του ντόπιου καλλιτεχνικού δυναμικού.

Ζωή Καλαφάτη, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας