Παντρευόμαστε λέει ο λαός για δύο λόγους. Πρώτον για να έχουμε μια γυναίκα να μας βοηθάει στη δύσκολη πορεία της ζωής μας και δεύτερο να κάνουμε και κανέναν απόγονο κατά τον ίδιο τρόπο που μας έκαναν και μας οι γονείς μας.
Κι όλα αρχίζουν ωραία και ρομαντικά με γαμήλιες τελετές, κουφέτα κ.λπ. Όμως περνά και ο μήνας του μέλιτος και έρχεται η στιγμή που μας λένε οι γιατροί ότι δεν πρόκειται να κάνουμε παιδιά απογόνους δηλαδή, γιατί ένας από τους δυο μας έχει… μία βλάβη. Ετσι έχουμε στην ταινία μας ένα χαριτωμένο αμερικάνικο νιόπαντρο ζευγάρι με τα ονόματα Σίντι και Τζιμ Γκριν, που βρίσκεται στην κατάσταση που περιγράψαμε ανωτέρω. Που έτυχε να ζουν στο νοσταλγικό παρελθόν στην πόλη των μολυβιών το Στάνλεϊβίλ. Σε μια κίνηση απελπισίας αποφασίζουν να σφραγίσουν και να θάψουν στον κήπο του σπιτιού τους ένα κουτί που θα περιέχει όλες τις ευχές, τις σκέψεις και τα όνειρά τους για το παιδί που θα επιθυμούσαν να έχουν ελπίζοντας έτσι σ΄ ένα θαύμα. Θαύματα στην εποχή μας μόνο στον κινηματογράφο γίνονται και έγινε το… θαύμα. Μια μέρα βρήκαν στον κήπο τους ένα χαριτωμένο μωρό που το βάφτισαν Τίμοθυ που φαντάστηκαν ότι έπεσε μια νύχτα καταιγίδας από τον ουρανό… Ετσι δεν είναι το προϋπάρχον της ταινίας σενάριο που μας ενδιαφέρει αλλά η δημιουργία ενός σεναρίου ταυτόχρονα με το γύρισμα της ταινίας. Τελικά ο θεατής της ταινίας παρακολουθεί επί της οθόνης μια ιστορία αλλά αυτή η ιστορία είναι η συνέπεια των πόθων και των ονείρων του άτεκνου ζευγαριού. Εδώ δεν είναι ο μυθοπλόκος σκηνοθέτης που δημιουργεί τον μύθο αλλά ο ίδιος ο κινηματογράφος που χρησιμοποιεί την κάμερα σαν γραφίδα σύμφωνα με το γνωστό δόγμα του Γάλλου κινηματογραφιστή Αλεξάντερ Αστρίκ. Λέει λοιπόν ο Αστρίκ ότι ο μύθος πρέπει να γράφεται απευθείας με την κάμερα χωρίς τη μεσολάβηση του μολυβιού. Το μολύβι πρέπει να γράφει τις σκέψεις που θα εικονοποιήσει ο σκηνοθέτης ώστε να μεταφερθεί από την περιοχή του οράματος στην περιοχή του ονείρου. Ετσι μένει στον σκηνοθέτη να έχει την πλήρη και απόλυτη ευθύνη για το τελικό αποτέλεσμα που βλέπουμε στην οθόνη μας γιατί ο σκηνοθέτης είναι και ο σεναριογράφος κατ΄ ανάγκην, ανακατεύοντας στην ιστορία και τους καλούς γείτονες του ζευγαριού, που γνώριζαν την επιθυμία τους, για παιδί και φρόντισαν κατά κάποιον τρόπο να βρουν τη λύση στέλνοντάς τους τον μικρό Τιμόθεο.
Ετσι η ζωή τους γίνεται ένα όνειρο που λέει ο Καλντερόν. Όχι ονειρώδης, ονειρική, ονειρεμένη αλλά όνειρο. Κι ετσι αφού η ζωή είναι όνειρο κάποιος πρέπει να την ονειρεύεται.
Ετσι το ζευγάρι λοιπόν των Σίντι και Τζιμ Γριν με τον μικρό Τιμόθεο βρίσκουν το νόημα της ζωής και ζουν ευτυχισμένοι σαν μια τυπική αμερικάνικη οικογένεια κι αυτό χάρη στο μικρό Τιμόθεο και στην απλή φιλοσοφία των αμερικανικών οικογενειών που στηρίζουν την ευτυχία τους στους απογόνους.
ΜΠΑΡΜΠΗΣ ΒΟΖΑΛΗΣ
