Με νεοελληνικό έργο συνεχίζει να ανοίγει την αυλαία του το «Θεσσαλικό Θέατρο» στο «Θέατρο του Μύλου» δίνοντας αυτή τη φορά τη σκυτάλη στον συγγραφέα Άκη Δήμου και στο έργο του «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης».
Οι συνειρμοί που γεννάει το όνομα Ιοκάστη και η αναγωγή του έργου στον μύθο του Οιδίποδα οδηγούν σε λανθασμένη κατεύθυνση, αν και δεν είναι εντελώς αβάσιμοι. Το έργο, αδιαμφισβήτητα κωμωδία, απέχει παρασάγγας από την αρχαία ελληνική τραγωδία και αναζητά την ταυτότητά του κάπου ανάμεσα στην ελληνική φαρσοκωμωδία του ’60 και τη σύγχρονη τηλεοπτική πραγματικότητα, αλλά και την καταγωγή του –σύμφωνα με τον Κώστα Γεωργουσόπουλο- στον φλύακα της αρχαιότητας, το είδος εκείνο που παρωδούσε τους τραγικούς μύθους.
Ο διάλογος που αναπτύσσεται ανάμεσα στο κείμενο του Άκη Δήμου και την αρχαία ελληνική τραγωδία ή το ελισαβετιανό θέατρο πραγματοποιείται σε λεκτικό και μόνο επίπεδο μέσα από τις αναφορές των ίδιων των προσώπων, τα οποία δεν διστάζουν να μνημονεύουν ήρωες όπως την Ιοκάστη, τον Αγαμέμνονα, τον Άμλετ, τον Οθέλλο και τη Δυσδαιμόνα, τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, και να τους συνοδεύουν με ένα καταιγισμό από είδωλα της έβδομης τέχνης –συμπεριλαμβανομένου του χολιγουντιανού σινεμά και του παλιού ελληνικού κινηματογράφου- της μουσικής και του χορού.
Αυτό το συνονθύλευμα ειδών, τάσεων και ρευμάτων αντανακλάται στο σκηνικό της Ελένης Στρούλια, που δημιούργησε ένα σύγχρονο ελληνικό σαλόνι συνδυάζοντας πολύ εύστοχα μινιμαλιστικές πλαστικές καρέκλες με μια ροτόντα κλασικού τύπου και ένα ρωμαϊκό ανάκλιντρο.
Η Ελένη Ουζουνίδου (Ιοκάστη) ταλαντευόμενη ανάμεσα στην κινησιολογία τραγικής ηρωίδας -κάτι στο οποίο συνέδραμε και η ένδυσή της με άμεσες αναφορές στον τραγικό χιτώνα- και την εκφραστική, απολαυστική αφέλεια του κινηματογραφικού ρόλου της «Πάστα Φλώρας», της οποίας η Ιοκάστη φαίνεται να είναι και απόγονος, κατόρθωσε να απογειώσει το ρόλο ερμηνευτικά και να τον βγάλει έξω από τα όρια του κειμένου δημιουργώντας ένα νέο «τύπο» της σύγχρονης πραγματικότητας. Ο Περικλής Καρακωνσταντόγλου (Ρωμύλος), συνεπικουρούμενος από μουσικά στιγμιότυπα του «The phantom of the opera» και την ενδυματολογική επιλογή, σχεδίασε χωρίς υπερβολές τον σουρεαλιστικό του ρόλο. Ο απολαυστικός Γρηγόρης Σταμούλης (Γιούρι) με την κωμική αληθοφάνεια της ξενόφερτης προφοράς του, ο Χρήστος Χαλβατζάρας (Κοσμάς) που παρέμεινε πιστός στο ρόλο του, η Αλίκη Τσάκου (Κάτια) με τις παρορμητικές της εκρήξεις, ο Αλέξανδρος Μπαλαμώτης (Στέφανος) με την αξιοπρεπή του παρουσία και οι δουλεμένες από τον Φωκά Ευαγγελινό χορογραφίες, που παραπέμπουν σε musical παλιού ελληνικού κινηματογράφου, έβαλαν τη δική τους πινελιά στον πίνακα της ελληνικής πραγματικότητας, που σκιτσάρισε ο έμπειρος σκηνοθέτης του «Θεσσαλικού Θεάτρου» Κώστας Τσιάνος.
Το σαλόνι της Ιοκάστης, λοιπόν, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η εικόνα της σύγχρονης Ελλάδας, όπου φλέγοντα θέματα όπως η μετανάστευση, η πολιτική διαφθορά και η κρίση του θεσμού της οικογένειας θα αναδυθούν. Η υιοθέτηση προτύπων από την παγκόσμια κουλτούρα χωρίς κριτικό φιλτράρισμα, ακόμα και η χρήση στη γλώσσα μας ξένων λέξεων και όρων, αναδιαμορφώνουν την ελληνική ταυτότητα προσδίδοντάς της χαρακτηριστικά ικανά να παρωδηθούν. Αυτή τη σήψη και την υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας σατιρίζει ο Άκης Δήμου, και ο Κώστας Τσιάνος με τη σκηνοθεσία του την τοποθετεί στο βωμό του θεάτρου προσφέροντάς την στον θεατή ως ένα απολαυστικό θέαμα.
