Για πέντε λεπτά της ώρας και μέχρι να εξέλθω από τη μεγαλύτερη οδική γαλαρία της Ν. Ευρώπης, η σκέψη μου προσπέρασε τον θαυμασμό για τη σπουδαιότητα του έργου και ταξίδεψε στα κυριακάτικα καλοκαιρινά απογευματινά της μεγάλης επιστροφής των εκδρομέων από τα παραθαλάσσια. Στα γνωστά στο πανελλήνιο, βασανιστικά, πολύωρα, ψυχοφθόρα, μποτιλιαρίσματα, τη γνωστή απελπιστική κατάσταση δηλαδή που συναντούσε κανείς διερχόμενος από την κοιλάδα των Τεμπών.
ΤΡΕΙΣ και τέσσερις ανυπόφορες ώρες δρόμος κάποιες φορές, Πλαταμώνας - Λάρισα, ντάλα στη ζέστη και στο καυσαέριο, ένα μαρτυρικό σταμάτα - ξεκίνα, άναψε - σβήσε της μηχανής, (πριν ανακαλυφθούν οι κώνοι και με τη δύναμη της Τροχαίας ολόκληρη στον δρόμο) και μάλιστα τότε, μόνο με έναν σταθμό διοδίων και αυτόν μέσα στην κοιλάδα και ουχί δύο όπως συμβαίνει σήμερα. Ουρές χιλιομέτρων από αυτοκίνητα, που άρχιζαν να δημιουργούνται από τις στροφές στο κάστρο του Πλαταμώνα και κατέληγαν στα... διόδια των Τεμπών! Ποιος δεν θυμάται το μαρτύριο των απογευματινών και βραδινών επιστροφών των εκδρομέων, τις Τρίτες και τις Πέμπτες, αλλά και του Σαββατοκύριακου; Και καλά εμείς οι Λαρισαίοι, τα ήθελε που λέμε ο …τέτοιος μας, οι άλλοι βορειοελλαδίτες και νοτιοελλαδίτες ταξιδιώτες, τι χρωστούσαν να καθυστερούν δύο ώρες, διανύοντας σημειωτόν τα Τέμπη;
ΤΑ περιγράφω αυτά για να δικαιολογήσω την περίεργη σκέψη που με κυρίευσε μόλις... ξεμύτισα από το μεγάλο τούνελ. Έξι χιλιόμετρα τρύπιο βουνό, ως τυφλοπόντικας στα έγκατα του Κισσάβου. Βρε λέω μέσα μου, το μελέτησαν καλά οι άνθρωποι το πράγμα με το φαινόμενο «οδικό καλοκαιρινό καρκίνωμα» των Τεμπών; Πρόβλεψαν τι θα συμβεί σε περίπτωση που η «ουρά» των αυτοκινήτων της επιστροφής των εκδρομέων, φτάσει και μέσα στα τούνελ; Σκέφτηκαν την επικινδυνότητα και το καυσαέριο τυχόν «εγκλωβισμένων» μέσα στο βουνό και το σταμάτα - ξεκίνα των χιλιάδων κακόμοιρων ταξιδιωτών; Μπα, λέω, δεν μπορεί, θα το σκέφτηκαν. Και προλαβαίνω έτσι την «εκμεταλλεύτρια» εταιρία από το να βγάλει καμιά ανακοίνωση πάλι για το πόσο φροντίζει για το καλό και την ασφάλεια των οδηγών κλπ κλπ… οποία αγάπη που την έπιασε…
ΕΠΕΙΔΗ λοιπόν στην Ελλάδα τίποτα δεν είναι προβλέψιμο και επειδή καμιά αρχή και κανείς φορέας …δεν μαγειρεύει πριν πεινάσει, όλα δηλαδή στη χώρα γίνονται «εκ των υστέρων», δικαιούμαι να επισημάνω το αδιανόητο για ένα τέτοιο έργο, που ίσως συμβεί τα αυγουστιάτικα Σαββατοκύριακα στη διαδρομή της επιστροφής των Λαρισαίων. Μακάρι να πέσουν έξω οι προβλέψεις μου και να μην χρειαστεί να εφοδιαστούμε ποτέ ξανά με υπομονή και αντοχή για να περάσουμε την κοιλάδα της ταλαιπωρίας έστω και διαπερνώντας το βουνό μέσα από ένα σπουδαίο και πανάκριβο έργο που όμοιό του δεν υπάρχει στη Ν. Ευρώπη.
(Σημείωση: Κάποιος που θα ήθελε να αποκλείσει εκ των προτέρων τέτοια πιθανότητα, ας υπολογίσει και τα πλευρικά διόδια στην είσοδο – έξοδο του Πλαταμώνα, όπου πιθανότατα θα δημιουργηθεί το πρώτο «χωνί» της επιστροφής - και ο Θεός βοηθός…)
Του Χρήστου Τσαντήλα
