ΠΑΝΕ έξι χρόνια τώρα που οι διαρκείς και έντονες – εξόχως ενδιαφέρουσες κατ’ επέκταση - πολιτικές διεργασίες, έχουν ως αποτέλεσμα οι πολίτες να βιώνουν... ιστορία. Που ως εμπειρία θα είχε απλά μια... αναμνηστική αξία, ένα ευχάριστο διήγημα για τα εγγόνια, αν δεν συνοδευόταν από το επώδυνο βίωμα της φτώχειας.
Εν αρχή (το 2009) ο πρώην πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, υποσχόμενος προεκλογικά ότι «λεφτά υπάρχουν» κερδίζει τις εκλογές και βάζει τη χώρα στη λαιμητόμο του ΔΝΤ, υπογράφοντας το 1ο μνημόνιο. Εν συνεχεία (το 2012) οι πολίτες αγανακτισμένοι υπερψηφίζουν τον πρώην πρωθυπουργό Αντ. Σαμαρά των Ζαππείων που υπογράφει το 2ο μνημόνιο.
Η χρυσή των... μνημονίων εξαετία επισφραγίζεται τον περασμένο Ιανουάριο, οπότε οι πολίτες, παρά τα εκβιαστικά διλήμματα, ανατρέπουν τα «προγνωστικά» υπερψηφίζοντας – έστω και (πολιτικά) δειλά - τον νυν πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα που υπόσχεται να σκίσει τα μνημόνια με ένα νόμο.
Μάλιστα, την 5η Ιουλίου, παρά τις έντονες πιέσεις του πολιτικού συστήματος και των συστημικών ΜΜΕ, οι πολίτες άφοβα λένε «Όχι» στο δημοψήφισμα, με την κυβέρνηση Τσίπρα να αναγκάζεται, να υποχρεώνεται όπως θέλετε πείτε το, να το μετατρέψει στο χειρότερο Ναι υπέρ των δανειστών, υπογράφοντας το 3ο (σ.σ. δεκτός κάθε συνειρμός) μνημόνιο.
Προηγήθηκε η αντικατάσταση των μονοκομματικών, με υβριδικές υπερκομματικές κυβερνήσεις, με πρωθυπουργούς στελέχη τραπεζών και κόμματα που άλλοτε φάνταζαν πανίσχυρα, είτε να εξαφανίζονται από τον πολιτικό χάρτη, είτε να καταποντίζονται εκλογικά.
Φθάσαμε στο σήμερα όπου η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αποδεικνύεται η πλέον αφερέγγυα ακριβώς επειδή άλλα έταξε και άλλα θα πράξει, με δεδομένο ότι ακόμη δεν είδαμε τα μέτρα της νέας συμφωνίας και πώς αυτά θα μεταφρασθούν στην τσέπη μισθωτών και συνταξιούχων.
Είχε ή δεν είχε (σ.σ. που μάλλον δεν είχε έτσι όπως τα κατάφερε) επιλογές ο κ. Τσίπρας στην τελευταία Σύνοδο της Ε.Ε. μάλλον «δεν» έχει και τόση σημασία με δεδομένο ότι υποσχόταν μια αντιμνημονιακή πολιτική, εξ ου και η μετεκλογική ασυνέπεια. Είχε ερωτηθεί για το εναλλακτικό σχέδιο (στην περίπτωση άρνησης των εταίρων κλπ) και επέμενε απαντώντας για χορούς των αγορών και νταούλια.
Είχε επισημανθεί από το ΚΚΕ όπως και από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, ότι η σημερινή Ε.Ε. αποτελεί «λυκοσυμμαχία» και πως οι δανειστές δεν έχουν κανένα λόγο να υποχωρήσουν και πολύ περισσότερο να ενδώσουν. Αρα τα ήξεραν και προεκλογικά αλλά επέμεναν ότι θα... αλλάξουν τους συσχετισμούς στην Ευρώπη, κλπ.
Το αποτέλεσμα είναι πως σήμερα μετά την απογοητευτική, για τους ψηφοφόρους του, κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργείται η εντύπωση πως και η «αριστερά είναι μία από τα ίδια», πως «δεν μπορείς να τα βάλεις με τους ισχυρούς», και πως «δεν έχει νόημα να αγωνίζεσαι, να διεκδικείς».
Πορείες και ειρηνικές διαδηλώσεις εργαζομένων με μια «αριστερή» κυβέρνηση; Ο μεγαλύτερος κίνδυνος βεβαίως – όχι τόσο μακροπρόθεσμα- ελλοχεύει , όπως ήδη συμβαίνει εκλογικά, από την ενίσχυση υποστηρικτών του νεοναζισμού, όπως ήδη συμβαίνει πανευρωπαϊκά, αφού οι πολίτες δεν έχουν πλέον «τι να πιστέψουν». Και αυτή την ευθύνη τη γνωρίζει η κυβέρνηση Τσίπρα, άλλωστε και οι ίδιοι έχουν επισημάνει πως η εκλογική άνοδος των ακροδεξιών, δεν προκύπτει από τις ιδέες τους, αλλά από τις πολιτικές που 6 χρόνια τώρα εφαρμόζονται.
Η πολιτική... παράνοια της συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης και της αντιπολιτευόμενης συμπολίτευσης, συνεχίζεται. Αφού με τις ψήφους της αντιπολίτευσης περνάνε πλέον οι νέοι νόμοι, καθώς η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έχει, τουλάχιστον, διχασθεί.
Η κυβέρνηση Τσίπρα γίνεται πλέον περίγελος των κομμάτων της αντιπολίτευσης και των πιο ακραίων φωνών της.
Αν αντιστρεφόταν σήμερα οι ρόλοι, φαντάζεται κάποιος τις αντιδράσεις του ΣΥΡΙΖΑ (ως αντιπολίτευση) αν μια κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου για παράδειγμα, επιχειρούσε να περάσει από τη Βουλή, όλα όσα θα θελήσει να περάσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ; Δεν θα είχε καεί το πελεκούδι;
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε υποσχεθεί ένα καλύτερο μέλλον και τώρα οι πολίτες θα πρέπει να μάθουν τη διαφορά μεταξύ του... διαρκούς και του εκτάκτου συνεδρίου, θα πρέπει να διαβάσουν το καταστατικό του κόμματος για να δούνε τι προβλέπεται με τους διαφωνούντες. Οι οποίοι και διαφωνούν και στηρίζουν για να μην χρεωθούν την πτώση της κυβέρνησης. Εδώ ο κόσμος καίγεται...
Αλλά έτσι είχε γίνει και με τις κοινοβουλευτικές ομάδες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ όταν κυβερνούσαν, με άλλους βουλευτές να πηγαίνουν σπίτια τους, άλλοι να φτιάχνουν δικά τους κόμματα, άλλοι να κάνουν μεταγραφές. Η ιστορία επαναλαμβάνεται...
Το καταστατικό ή του συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο, μπορεί να σηματοδοτήσει εξελίξεις, εκλογές κλπ αλλά αυτό «δεν» ενδιαφέρει τον πολίτη που τους ψήφισε για να έχει δουλειά, αξιοπρεπή σύνταξη.
Η ανεργία διογκώνεται, ο ιδιωτικός τομέας είχε αποθάνει προ πολλού, ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα εργάζεται και δεν αμείβεται ή πληρώνεται στη χάση και στη φέξη, ο εργαζόμενος στο δημόσιο τομέα πληρώνεται αλλά δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του επίσης.
Οι λογαριασμοί είναι απλήρωτοι και οι πολίτες δεν έχουν καμιά υποχρέωση να κατανοήσουν τις παιδικές αρρώστιες του κομμουνισμού. Να βρούνε τις διαφορές της ιδεολογίας και της πραγματικότητας. Η «ρεαλιστική» αριστερά εγκλωβίστηκε, έπαιξε με τους όρους των δανειστών και, αυτοκαταστράφηκε. Αλλά αυτό δεν είναι πλέον πρόβλημα μόνο δικό τους, είναι και πρόβλημα των πολιτών, λόγω των επιλογών τους. Τα ιδεολογικά τους ζητήματα ας τα λύσουν στα συνέδριά τους αλλά με τους πολίτες, τι θα γίνει;
Οι πολίτες δεν έχουν να ζήσουν, το χειρότερο, να σπουδάσουν τα παιδιά τους και θα αντέξουν τον θόρυβο ή τι κρύβεται πίσω από αυτόν, για τα ποικιλόχρωμα υποκάμισα;
Η αγωνία εντείνεται με την άφιξη εκπροσώπων του κουαρτέτου, που θα ξεκινήσουν με... μουσική δωματίου. Η αγωνία εντείνεται καθώς γίνεται αντιληπτό πως η Ελλάδα μπορεί να βρεθεί στην περιδίνηση που προκαλεί το χάσμα μεταξύ ΔΝΤ και Βερολίνου για το αποτυχημένο, εγκληματικό εν τέλει, πείραμά τους στην Ελλάδα. Η εξίσωση είναι δύσκολη.
Η έλευση της... Ντέλιας θα καταστήσει βεβαίως πιο σαφές, ποια συμφωνία αποδέχθηκε η κυβέρνηση αν και όπως λέγεται ήδη, η αποτυχία της μάλλον είναι δεδομένη. Ενόψει των νέων μέτρων, τι να περιμένουμε άραγε; Τη συμφωνία του Αυγούστου για τον ΦΠΑ στα τρόφιμα, τον ΕΝΦΙΑ, τον φόρο στο πετρέλαιο θέρμανσης ή τις θέσεις της Αριστερής Πλατφόρμας, της ΚΟΕ και των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων ενόψει συνεδρίου και τι θα κάνουν όταν γίνουν κυβέρνηση; ‘Η μήπως (και) αυτοί στην κυβέρνηση; Γιατρέ τι λέτε;
Β. ΚΑΚΑΡΑΣ
