Η δύναμη του πολιτικού παράδοξου

Από τον Δημήτρη Μποσνάκη,
φιλόλογο Ελληνικής
και Αγγλικής Φιλολογίας

Η πολιτική, των αστικών κυρίως κομμάτων, χαρακτηρίζεται από πολιτική δυσκαμψία και δυσανεξία στην αποδοχή νέων προσώπων. Μια κληρονομική σχεδόν «ονοματοκρατία» κρατάει σφαλισμένες τις πόρτες εισόδου στην πολιτική. Ένας «επιταγμένος» στρατός πολιτοφυλάκων εκτελεί «εκκαθαρίσεις» του εδάφους, βάζοντας νομικά προσκόμματα και κοινωνικά δολώματα σε ελπιδοφόρα νέα ονόματα της πολιτικής. Οι κομματικοί στρατοί με το όπλο επ’ ώμου πυροβολούν ό,τι κινείται. Αυτό λέγεται νόμος και τάξη.

Όμως μέσα στις πνευματικές δυνάμεις του ανθρώπου υπάρχει και το παράδοξο. Το παράδοξο ιστορικά ήταν ο από μηχανής θεός που έσωζε τις βασιλικές δυναστείες από το κατρακύλισμα, το αδερφοφάγωμα και το ανομολόγητο οικογενειακό έγκλημα. Το παράδοξο οφείλει να είναι απρόβλεπτο, ασύμμετρο, προκλητικό. Οφείλει να σοκάρει με τις νέες ιδιότητες που εισάγει στο νέο σώμα, απελευθερώνοντας τις αξίες που έχει φυλακίσει με νομικές και ηθικές αλυσίδες ο παλιός κόσμος.
Το παράδοξο είναι θρησκεία γιατί πιστεύει στην αποκάλυψη. Είναι θεοφάνεια γιατί είναι ουρανοκατέβατο. Έχει λυτρωτικές προθέσεις γιατί απελευθερώνει την ψυχή από τη φυλακή του πολιτικού σώματος. Σαν θρησκεία έχει αφοσιωμένους οπαδούς, μυριάδες, που καρτερούν υπομονετικά την αποκάλυψή του.
Μπορεί ο συντηρητικός κόσμος να γεννήσει το παράδοξο; Όχι. Μπορεί όμως να το δικάσει, να το σταυρώσει, να το χλευάσει. Να το αποθεώσει. Τρανό παράδειγμα οι Μεσσίες, κήρυκες της αλήθειας. Μπορούν οι κομψευόμενοι αστοί να αποδεχθούν το παράδοξο; Μπορούν μόνον σαν φάρσα ή μόδα. Το παράδοξο μπορεί να έχει όλα τα χαρακτηριστικά των αστών, τη μόδα, την ξιπασιά, την κενότητα. Τα έχει όμως σαν φάρσα, σαν ειρωνεία, σαν χλεύη στα είδωλα που προσπαθούν να το μοιάσουν.
Το παράδοξο βρίσκεται στον πυρήνα της Αριστεράς, όταν αυτή είναι ικανή να ακυρώσει τον παλιό εαυτό της. Γιατί και η παλιά Αριστερά έχει απέναντι έναν καθρέφτη των ψευδαισθήσεων. Το παράδοξο είναι η πυρηνική δύναμη που γκρεμίζει ακαριαία ό,τι το κάθε κατεστημένο έχτιζε για χρόνια.
Ένα τέτοιο δυναμικό παράδοξο εισέρχεται για να ανατρέψει την πολιτική μας αμεριμνησία, να δώσει διέξοδο στην απογοήτευση, να δώσει την ελπίδα στους νέους ότι υπάρχουν δρόμοι ανοιχτοί, αρκεί να τους ανακαλύψουν. Το νέο παράδοξο φέρει και όνομα, εικόνα και βιογραφία, για όσους έχουν ανάγκη από ομοιώματα.