και γνωστούς που έκαναν το ...απονενοημένο διάβημα και έθεσαν υποψηφιότητα, νομίζω πως δεν θα πήγαινα ντιπ (συμβολή εις την θεσσαλικήν διάλεκτο λίαν της μοδός τελευταία ένεκα πλημμυρών). Μην σου πω ντιπ καταντίπ.
Στην πρώτη υποψήφια που θα δώσω τον σταυρό μου έχω μια υποχρέωση. Μεσολάβησε και τακτοποιήθηκε μια υπόθεση που είχα με δημόσια υπηρεσία και στην οποία η ίδια εργάζεται. Δηλαδή, ρουσφέτι κανονικό. Βέβαια, η Υπηρεσία της όφειλε να με εξυπηρετήσει εντός δύο ημερών, αλλά συνήθως κάνουν κάνα μήνα, οπότε θέλει σπρώξιμο. Κι έτσι, είπα, να ’σαι καλά βρε Βούλα, θα σου τη ρίξω την ψήφο κορίτσι μου. Έτσι και αλλιώς μια ζωή ψήφιζα από ...ιδεολογία, δηλαδή ανθρώπους που θεωρούσα άξιους, συνετούς, καλλιεργημένους, και τι κατάλαβα; Συνήθως πάτωναν και στο τέλος εκλέγονταν οι δημοσιοσχεσίτες κι αυτοί που εξυπηρετούσαν κόσμο. Βούλα λοιπόν. Κάθετα, αποφασισμένα, ντρέτα !Βούλα. Τιμίως και ειλικρινώς.
Μ’ έπιασε στο μεταξύ και μια άλλη, φίλη κι αυτή, του αντιπάλου συνδυασμού, «θα ήθελα τη βοήθειά σου», μου λέει κατά το κλισέ των ημερών, κι αντί να το ρίξουμε στην πλάκα και να πούμε καμιά μ@κ@κί@ να περάσει η ώρα σαν φυσιολογικοί άνθρωποι, αυτή είχε πάρει ...σοβαρά τον ρόλο της και μου ορκιζόταν ότι «θα δουλέψει σκληρά για την πόλη μας». Εγώ πάλι ...σκοτίστηκα αν δουλέψει ή δεν δουλέψει, και για να την αποφύγω την διαβεβαίωσα ότι «φυσικά και θα βοηθήσω. Αν δεν βοηθήσουμε εσένα ποια θα βοηθήσουμε, τη Μάρμω Πανθέου;». Γελούσε αυτή, γελούσα κι εγώ λέγοντας μέσα μου ως άλλος Ψινάκης, άσε μας κουκλίτσα μου που σ’ έπιασε ο πόνος για τα κοινά. Δεν λέω, καλά κάνεις, έτσι είναι η ρουφιάνα η ζωή, έχεις μαγαζί, χρειάζεσαι γνωριμίες, κονέ, δημόσιες σχέσεις, πελατεία, τι είναι οι δημοτικές εκλογές, ένα αλισβερίσι είναι ντυμένο με τις ίδιες ...παρλαπίπες. «Είμαστε εγγύηση για το μέλλον» ο ένας. «Έχουμε όραμα για την πόλη» ο άλλος. Άντε, καλά ξυπνητούρια, τα ίδια γράφαμε στις εφημερίδες και πριν καμιά τριανταριά χρόνια ότε ήμην νεαρός ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» και κάλυπτα προεκλογικές συγκεντρώσεις και ντέρμπι «γκαραγκαγκάν»: Γιάννης Σωτηρίου εναντίον Αριστείδη Λαμπρούλη, Χριστόδουλος Καφφές εναντίον Λαμπρούλη, μιλάμε μονομαχίες γιγάντων στον «Κόκκινο Ήλιο» , όχι σήμερα που βγήκαν στην επιφάνεια όλα τα ... αφρόψαρα και σου το παίζουν καρχαρίες!
Συγγνώμη παίδες για τις κακίες δευτεριάτικα αλλά σαν κοιτάζω τα τοπικά ψηφοδέλτια, με πιάνει μια ...θυμηδία, ένα ηλίθιο χαμόγελο και δεν λέει να μ’ αφήσει. Πώς καταφέρνει ρε σεις να χωρέσει μέσα σε μια σελίδα τόση φιλοδοξία, τόση ματαιοδοξία, τόσο ...όραμα, τόσα σχέδια για την πόλη και τόση διάθεση για προσφορά; Και καλά τα πρωτάκια. Νέοι και ωραίοι είναι και γενικώς «την ψάχνουν». Αλλά είναι και κάτι Μαθουσάλες... Μπήκαν στο Δημοτικό Συμβούλιο νέοι και χοροπηδηχτοί σαν Κασσελάκηδες και είναι σήμερα τακτικοί του Αυτιά, να δουν τι θα κάνουν με τη σύνταξη. Εντάξει μπρε, κάνατε, ράνατε, προσφέρατε, σας τιμούμε, αλλά άιντε, στην μπάντα, οι πρωινοί να φεύγουν. Το δεύτερο, «τσατιστικό» είναι ο αριθμός. Που έκανε μια συγκέντρωση παρουσίασης υποψηφίων στο Φρούριο ο Καλογιάννης, τους ανέβασε σ’ ένα βάθρο – πάλι καλά που δεν έπεσε το βάθρο να γίνουμε θέ(α)μα!- Κι έτσι καταλάβαμε στην πράξη τι θα πει «δημοτικό ψηφοδέλτιο». Σαν ουρά έξω από Εκκλησία όταν φέρνουν για προσκύνημα τα πασούμια του Αγίου Παϊσίου. Οπότε, καταλαβαίνεις τι έχει χωρέσει κει μέσα.
Ευτυχώς εγώ έχω καταλήξει. Και εκτός από τη Βούλα, έχω για σταύρωμα έναν ακόμη, τον Ευάγγελο που τα πίνουμε πού και πού σε μια κοινή παρέα. Είναι ένας τύπος μποέμ, χαβαλές, η χαρά της παρέας. Μασλάτια, ατάκες άποψη για όλους και για όλα, αλλά από δημοτικά πράγματα, σκέτο μοσχάρι. Σιγά το πρόβλημα. Τον είδαν τα τσακάλια του υποψήφιου δημάρχου και τον έβαλαν στο τρυπάκι. Μπούρου μπούρου στο ψηστήρι, αγαθό παιδί ο Βαγγέλης, έχεις πολλά να προσφέρεις, θα γίνεις γνωστός, θα είσαι στα πράγματα, κολακεύτηκε ο δικός μας, άρχισε να το σκέφτεται, -βρε λες;- γιατί όχι; Και βρέθηκε ο δύσμοιρος ο Βαγγέλας ο χαλαρός και αραχτός, να κυκλοφορεί αγχωμένος στα τραπεζάκια με μια καρτούλα στο χέρι να ζητάει ψήφο και θα εκλεγεί, στο λέω εγώ. Γιατί ασχετίλας -ξε-ασχετίλας ο τύπος είναι αγαπητός, «τα σπάει».
- Και τι θα κάνεις για τη Λάρισα ρε Βαγγέλη, τον πείραξαν στην παρέα. Ποιο είναι το πρόγραμμά σου; Ε, εκεί, λύθηκε, ειλικρινής όπως πάντα:
- «Αραα, είσι χαζόις; Θες να σι πω τώρα ή να τ’ αφήσω για τ’ απόγευμα; Αι, κάντι πιο κει να κάτσω να πιω ένα τσίπρο».
Τι λέγαμε; Α, ναι, θα ρίξω και μία ακόμη ψήφο σε κάποιον που δεν τον ξέρω. Βασικά, μ’ έπιασε η μάνα μου και μ’ είπε, ότι πήρε τηλέφωνο η συμπεθέρα, ότι έχει έναν ανεψιό, δάσκαλο νομίζω ή κάτι τέτοιο, που δεν μπορεί να πάρει μετάθεση, και κρίμα είναι το παιδί, να το βοηθήσουμε να εκλεγεί σύμβουλος μπας και μείνει εδώ, γιατί έχει και μικρά «πιδούλια» - λέει η μάνα- και πού να τρέχει τώρα στα νησιά; Αμέ, γιατί όχι; Να κάνουμε κι ένα ψυχικό, έτσι κι αλλιώς οι εκλογές γίνονται για να βολεύουμε και πέντε καταστάσεις τι νομίζεις πως είναι, σχέδια και ιλουστρασιόν προγράμματα που σου πετάνε στην πόρτα και ποιος σκύβει τώρα να τα μαζεύει;
Ταύτα... Και μην μου πεις τώρα ότι είμαι εγώ ανεύθυνος και πως τα κριτήρια της ψήφου μου είναι της πλάκας γιατί έτσι κι αλλιώς όλα της πλάκας είναι. Προσωπικά έχω πάψει προ πολλού να πιστεύω στην Αυτοδιοίκηση και τις δυνατότητές της. Τους είδες τώρα στις πλημμύρες. Αντί για έναν στιβαρό και αποτελεσματικό μηχανισμό είδαμε αλλόφρονα ...προσκοπάκια να τρέχουν σκοντάφτοντας ο ένας πάνω στις αρμοδιότητες του άλλου. Έτρεξαν φιλότιμα, δεν λέω, κουράστηκαν, ξενύχτησαν, αλλά το «σύστημα φιλότιμο» τέτοιες ώρες δεν πιάνει. Η Βούλα, ο Βαγγέλας, ο δάσκαλος, μπορεί να είναι καλοί στη δουλειά τους, αλλά αν γίνουν αντιδήμαρχοι, κλάφτα Χαραλάμπη και ζήτω που ξαναπνιγήκαμε...
Δεν θέλουν να την φτιάξουν την Αυτοδιοίκηση παιδιά, αυτό είναι το θέμα. Δεν της δίνουν αρμοδιότητες, κι όταν της δίνουν δεν συνοδεύονται από φράγκα. Το προσωπικό – όσο απέμεινε- μια γηρασμένη αλλά πάντα πανίσχυρη συντεχνία που οι δήμαρχοι δεν μπορούν να τους κάνουν ζάφτι. Οι εποχικοί διορίζονται με κοινωνικά κριτήρια και συνήθως είναι άσχετοι με τεχνικά αντικείμενα. Κάπως έτσι οι Δήμαρχοι – για να κάνουν και καμιά δουλειά- αρχίζουν τις απευθείας αναθέσεις, δηλαδή τις ... μπίζνες (με πιάνεις ε;). Αν στην Υπηρεσία Πρασίνου δεν έμπαινε ιδιώτης θα μας έτρωγαν τα φίδια. Κι έτσι κατάντησαν οι Δήμοι, και ειδικά οι μικρότεροι- να εξασφαλίζουν μετά βίας τα στοιχειώδη, σκουπίδια, νερό, προεκλογικές ασφαλτοστρώσεις και ...Χριστούγεννα. Εκεί οι δημαρχαίοι τα δίνουν όλα (στη φίρμα που θα φέρουν) και συναγωνίζονται στο ποιος θα ανάψει τα πιο πολλά λαμπιόνια. Α, όλα κι όλα. Τσακάλια σωστά, κατάλαβαν γρήγορα ότι το πόπολο αυτό γουστάρει και «ψήνεται» πάνω απ’ όλα για άρτον και θεάματα. Δώσε άρτον και θεάματα και ηγεμόνευε... Όλοι από κάτω θα σε χειροκροτούν κι εσύ θα είσαι ο καλύτερος του χωριού!

ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ alexiskalessis@yahoo.gr