Κι` απ΄ ό,τι πληροφορήθηκα το ίδιο συμβαίνει και για την αποπληρωμή του φόρου εισοδήματος και για οποιαδήποτε φορολογική πράξη, ακόμα και εμπρόθεσμη. Και μάλιστα με χρήμα όχι μεταφερόμενο, αλλά απ` αυτό το ελάχιστο που κατατίθεται στις τράπεζες και προέρχεται από τις μηνιαίες και κουρεμένες συντάξεις των απομάχων και τις αποδοχές των εργαζομένων. Των οποίων το μεγαλύτερο μέρος εξανεμίζεται στην αντιμετώπιση τέτοιων υποχρεώσεων.
Το τραπεζικό αυτό φαινόμενο, της αρπαγής και του τελευταίου γραμμαρίου λίπους από τον δεινώς υποφέροντα πολίτη συμβαίνει απ` ότι γνωρίζω για πρώτη φορά. Φαίνεται ότι ξαφνικά εμείς οι έλληνες πλουτίσαμε και δεν το πήραμε χαμπάρι. Αφού πληρώνουμε σε περίοδο ανελέητης οικονομικής δοκιμασίας για το φόρο που καταβάλλουμε. Μα θα μου πει κάποιος ότι είναι ντροπή να κάνετε κουβέντα για το ευτελές αυτό ποσό των 0,80 λεπτών που πληρώνει ο κάθε φορολογούμενος για την ενίσχυση των τραπεζικών ταμείων. Όχι δεν είναι ντροπή, γιατί η επιβληθείσα μικρή χρηματική επιβάρυνση είναι μία απ` τις πολλές που πληρώνει ο λαός. Ενώ οι τράπεζες από το άθροισμα των μικροποσών αυτών εισπράττουν εκατομμύρια. Επαληθεύοντας τη λαϊκή παροιμία: «Φασούλι - φασούλι γεμίζει το σακούλι». Και μάλιστα με μπόλικο ζεστό χρήμα, το οποίο φεύγει από τις τσέπες των εκατομμυρίων αγρίως φορολογουμένων ελλήνων.
Δυστυχώς, έτσι λειτουργεί το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα. Με «πνεύμα οικονομίας». Μη λαμβάνοντας υπ` όψη την διαρκή φτώχεια και δυστυχία του λαού μας. Όπου, εκεί ισχύει το αντίθετο της προαναφερθείσας παροιμίας. Δηλαδή: το «φασούλι-φασούλι αδειάζει το σακούλι». Αυτό συμβαίνει διαρκώς και μονίμως σ` όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης. Μειώσεις μισθών και συντάξεων, αυξήσεις φόρων, κουρέματα σε υγειονομική περίθαλψη και κρατική φροντίδα, αύξηση της ανομίας και ανασφάλειας… Να γιατί κύριοι των τραπεζών η επιβάρυνση που επιβάλατε, όσο μικρή κι αν φαίνεται, αποτελεί ένα επί πλέον βαρίδιο στο νου και στην ψυχή των βασανισμένων. Γι` αυτό το άδικο και την ανάλγητη συμπεριφορά φωνάζουμε και γράφουμε. Γι` αυτήν την μέγγενη που διαρκώς περισφίγγει το λαιμό των πολιτών.
Μια πρακτική που διαχρονικά χαρακτηρίζει τις τράπεζες και πιο πολύ στους καιρούς μας. Συνεπικουρούμενες προς τον σκοπό αυτό και από τα έργα της κυβερνητικής πολιτικής. Που κυριολεκτικά σαρώνουν και γκρεμίζουν κάθε έννοια κοινωνικής φροντίδας και ασφάλειας. Με την επιβολή μέτρων που τσακίζουν την αισιοδοξία και το μέλλον των αδυνάτων… Αφού όλα τα μέτρα και κυρίως αυτά της έμμεσης φορολογίας βάζουν στο ίδιο τσουβάλι έχοντες και μη έχοντες. Γιατί και οι φτωχοί για να ζήσουν πρέπει να φάνε. Και για να φάνε πρέπει ν` αγοράσουν… Μια ζωή, πραγματικός Γολγοθάς των ταλαίπωρων. Ανηφόρα χωρίς τελειωμό.
Και αντί των ελαφρύνσεων το στυγνό κράτος και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα χτυπάνε όλο και περισσότερο. Προσπαθούν ν` απομυζήσουν λίπος ακόμα κι` από κει που δεν υπάρχει. Για να μας ρίξουν στην καύση της πρωτεΐνης, που οδηγεί ευθέως στον θάνατο. Όπως συνέβαινε επί κατοχής.
Γι` αυτό, το ξαναλέμε ότι είναι τρανό το άδικο που βιώνει σήμερα ο λαός μας. Και το μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο η ανεργία, η φτώχεια και τα απανωτά χτυπήματα της κρατικής και τραπεζικής πολιτικής. Αυτή που επιδιώκει να βγάλει από τη μύγα ξύγκι. Που σταγόνα-σταγόνα μας αδυνατίζει όλο και περισσότερο. Ρίχνοντάς μας στο μαρτύριο της διαρκούς απογοήτευσης. Αφού δεν φαίνεται πουθενά αχτίδα φωτός. Ελπίδα λύτρωσης και αισιοδοξίας. Αντ` αυτών εισπράττουμε κρατικά και τραπεζικά χαράτσια. Αλύπητες συμπεριφορές που καθημερινά μας πνίγουν και μας δυστυχούν. Σαν αυτή της τραπεζικής επιβάρυνσης, που όσο μικρή κι αν φαίνεται, επιβαρύνει όλο και πιο πολύ την ψυχολογία του πολίτη. Γιατί τον χτυπά εκεί που πονά. Στην αδυναμία του να ανταποκριθεί στις βασικές ανάγκες της ζωής. Και σ` αυτό δεν τον καταλαβαίνει κανείς. Ακόμα και το κράτος!...
Να, γιατί ο πολίτης είναι απογοητευμένος. Να, γιατί αισθάνεται βαριά λαβωμένος ακόμα κι`απ` αυτό το μικρό τραπεζικό χαράτσι. Γιατί εκμηδενίζεται η κοινωνική αλληλεγγύη και η φροντίδα των διαχειριστών της ζωής του. Αυτών που κρέμεται από τα χείλη τους κάθε φορά που ακούει μέτρα… που δυστυχώς δεν έχουν λυτρωτικό χαρακτήρα. Παρά μόνο φτώχεια και δυστυχία.
Αυτά τα τοξικά μέτρα κατά του λαού πρέπει να αναθεωρήσουν οι κυβερνώντες και οι τράπεζες. Βρίσκοντας δίκαιες λύσεις για την κάλυψη των χρηματικών τους κενών. Αποδεικνύοντας, κατ` αυτόν τον τρόπο, την αλληλεγγύη και φροντίδα τους στον οικονομικά στενάζοντα κόσμο της πατρίδας μας.
* Του Κων/νου Τσιρονίκου
