Η εξυπηρέτηση των παλαιών δανείων με νέα, αλλά και με συνεχώς μεγαλύτερες επιβαρύνσεις, οδηγεί στην καταστροφή και στο χάος μέσα από κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις, οι οποίες θα ξεσπάσουν νομοτελειακά όταν οι Έλληνες χάσουν τα πάντα, αδυνατώντας πλέον ακόμη και να επιβιώσουν.
Δυστυχώς όμως οι Έλληνες έχουν σε τέτοιο βαθμό χειραγωγηθεί, ώστε να έχουν πιστέψει πως είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για τα δάνεια ή τις πιστωτικές κάρτες που μοίραζαν αφειδώς οι τράπεζες οι οποίες εισέπρατταν μεν τα κέρδη από τον «αέρα» που πουλούσαν πανάκριβα και ανεύθυνα, αλλά μετέφεραν ζημίες στους φορολογουμένους άνω των 40 δις € που αύξησαν το δημόσιο χρέος.
Εκτός αυτού έχουν πεισθεί πως στους ίδιους οφείλεται η υπερχρέωση και η χρεοκοπία του δημοσίου, παρά το ότι γνωρίζουν το μέγεθος της διαφθοράς του κρατικού μηχανισμού και των πολιτικών, όπου δεν γινόταν καμία συναλλαγή χωρίς τεράστιες μίζες, με τις υπερτιμολογήσεις του στρατιωτικού εξοπλισμού, των έργων υποδομής, των φαρμάκων αλλά και την λεηλασία του κρατικού κορβανά, να έχουν εκτοξεύσει το χρέος στα ύψη. Πιστεύουν επίσης πως για το σημερινό κατάντημα της χώρας δεν φταίει μόνο «αυτός» που την οδήγησε ύπουλα στο ΔΝΤ, συκοφαντώντας την παράλληλα δημόσια, ούτε εκείνοι που υπέγραψαν τη μετατροπή της σε αποικία με τα μνημόνια και το εγκληματικό PSI.
Έχουν δε την άποψη πως ο πρωθυπουργός προσπάθησε πραγματικά να διαπραγματευθεί και τελικά απέτυχε, χωρίς καν να αναρωτούνται εάν υπήρχε άλλος δρόμος για να παραμείνει στην εξουσία κάποιος που κατέφερε να την υφαρπάξει λέγοντας εν γνώσει του τόσα πολλά ψέματα.
Αφελείς είναι και εκείνοι που πίστεψαν στο μεγαλύτερο «παραμύθι» όλων των εποχών: στην «ηρωική» διαπραγμάτευση του 2015, μέσω της οποίας δολοφονήθηκε κυριολεκτικά η τελευταία ελπίδα των Ελλήνων. Το αποτέλεσμα της ήταν άλλωστε να αποχαυνωθεί εντελώς η ελληνική κοινωνία, ανεχόμενη ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μία χώρα: την οικονομική κατοχή της στο διηνεκές, από την οποία δεν μπορεί ποτέ να απελευθερωθεί, εάν δεν επαναστατήσει έγκαιρα.
Τέλος οι Έλληνες πιστεύουν πως η βασική ευθύνη για την αδυναμία εξυπηρέτησης των τραπεζικών τους δανείων σήμερα, είναι δική τους παρά το ότι οφείλεται 100% στο εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων, λόγω των οποίων μειώθηκαν κατακόρυφα τα εισοδήματα τους, εκτοξεύθηκαν στα ύψη οι φόροι, κατέρρευσε το κοινωνικό κράτος κ.ο.κ.
Όλα αυτά φυσικά δεν σημαίνουν πως η αντικατάσταση της κυβέρνησης από την αξιωματική αντιπολίτευση θα αποτελούσε λύση, αφού το μοναδικό σχέδιο που έχει η τελευταία είναι το μνημόνιο της Γερμανικής κυβέρνησης, για το οποίο επί πλέον δηλώνει πως θέλει να έχει την ιδιοκτησία του! Εν προκειμένω πρόκειται κυριολεκτικά για ό,τι πιο ανόητο έχουμε ακούσει στη ζωή μας αφού οδηγεί στην εκούσια υποδούλωση της πατρίδας μας στο διηνεκές.
Από την άλλη πλευρά, οι λύσεις που έχει ακόμη στη διάθεση της η Ελλάδα εξαρτώνται από το τι ακριβώς θέλουν οι Έλληνες από το τι είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν, καθώς επίσης από την πρόθεση τους ή μη να αγωνισθούν για να πετύχουν το στόχο τους. Για παράδειγμα, εάν θεωρούν πως το σημαντικότερο αγαθό είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, και η εθνική για μία χώρα, οπότε δεν μπορεί να είναι αξιοπρεπής μία χώρα που χρωστάει αδυνατώντας να εξυπηρετήσει τα ίδια της τα χρέη, που κυβερνάται από τους πιστωτές, που έχει καταλυθεί το δημοκρατικό της πολίτευμα, που ψηφίζει μόνο εναλλακτικά πιόνια των δανειστών, που παραβιάζεται το σύνταγμα από τα μέτρα που της επιβάλλονται, που ευρίσκεται σε καθεστώς κυλιόμενης χρεοκοπίας κοκ.
Για να γίνει ξανά αξιοπρεπής μία χώρα, άρα ελεύθερη, πρέπει να ανακτήσει την εθνική της κυριαρχία πληρώνοντας προφανώς το βαρύ τίμημα της αδράνειας των Πολιτών της για τόσα πολλά χρόνια, καθώς επίσης των λαθών και προδοσιών των κυβερνήσεων της, οι οποίες την οδήγησαν στη σημερινή της οδυνηρή κατάσταση. Κάτι τέτοιο όμως προϋποθέτει τη χρεοκοπία της Χώρας, την αναβολή πληρωμής των χρεών της, έως τη στιγμή που θα καταφέρει να αναπτύσσεται ξανά και θα είναι σε θέση να εξυπηρετεί ένα μέρος τους, διαγράφοντας ονομαστικά το υπόλοιπο.
Φυσικά σε αυτό το χρονικό διάστημα θα πρέπει να καλύπτει όσο το δυνατόν περισσότερο τις ανάγκες της με δικά της μέσα, με την αγορά ελληνικών προϊόντων από τους Πολίτες της, και όπου δεν υπάρχουν ορισμένα από αυτά, απλά οφείλουν να μάθουν να ζουν χωρίς αυτά.
Εν προκειμένω, οι Έλληνες θα έπρεπε να είναι πρόθυμοι να υποστούν τις όποιες συνέπειες, οι οποίες ασφαλώς θα ήταν οδυνηρές τα πρώτα χρόνια.
Σε μία τέτοια περίπτωση οι Έλληνες θα πλημμύριζαν τους δρόμους με ένα και μοναδικό αίτημα: τη στάση πληρωμών πάση θυσία, όπως οι Ισλανδοί στο παρελθόν σε σχέση με τις τράπεζες τους, για την πληρωμή των υποχρεώσεων των οποίων ήταν ουσιαστικά υπεύθυνο το δημόσιο. Επί πλέον την παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων της «προδοσίας» και την σύλληψη των κλεφτών εναντίον των οποίων θα έπρεπε να κατατεθούν μηνύσεις εκ μέρους κυρίως δικηγορικών και άλλων συλλόγων, οι οποίοι έχουν τη δυνατότητα και είναι υπεύθυνοι για την αποκατάσταση του κοινού περί Δικαίου αισθήματος.
Είναι αποφασισμένοι οι Έλληνες να θυσιάσουν τη σημερινή τους ευημερία, την οποία χάνουν σταδιακά, έτσι ώστε να συνηθίσουν τη μελλοντική τους εξαθλίωση; Είναι πρόθυμοι να αγωνισθούν και να υποφέρουν για να ανακτήσουν την αξιοπρέπεια, την ελευθερία και την εθνική τους κυριαρχία;
Κατά την άποψη μου, επιθυμώντας να είμαστε ρεαλιστές και χωρίς ψευδαισθήσεις, η πλειοψηφία δεν είναι πρόθυμη για τίποτα από τα παραπάνω θέλοντας να κερδίσει έναν πόλεμο, χωρίς να χρειαστεί να δώσει καμία μάχη.
Ως εκ τούτου οι κοινωνικές αντιδράσεις και οι διαμαρτυρίες θα παραμείνουν θεωρητικές, λεκτικές και χωρίς ουσιαστικό στόχο περιοριζόμενες στα πληκτρολόγια των Η/Υ, στις τηλεοπτικές επαναστάσεις ορισμένων δημοσιογράφων για εκτόνωση του πλήθους και τηλεθέαση, τις αποσπασματικές και αναποτελεσματικές απεργίες κοκ.
Του Ντίνου Ζήσου
