Δεν είναι τυχαία τα ευρήματα ερευνών, για τη μικρή εμπιστοσύνη που έχουμε ως λαός γενικότερα στους περισσότερους θεσμούς και στις υπηρεσίες τους. Είναι διάχυτη η άποψη ότι, όπου και να απευθυνθείς για ένα θέμα που σε απασχολεί, θα πρέπει να έχεις κάποιο γνωστό για να σε «προσέξουν», για να εξυπηρετηθείς εύκολα και γρήγορα, έστω και αν πρόκειται για ένα απλό θέμα. Εγκατεστημένη θέση – νοοτροπία, που ίσως έχει και την υπερβολή της, αλλά το ότι υπάρχει και τη βρίσκουμε και στις έρευνες, είναι απόρροια μακροχρόνιων αδυναμιών και ανεπαρκειών τη διοίκησης αλλά και της πελατειακής αντίληψης του πολιτικού συστήματος σε βάθος πολλών δεκαετιών. Επειδή, αν μη τι άλλο, η σχέση πολίτη-θεσμών χαρακτηρίζει την ποιότητα της δημοκρατίας, είναι απαραίτητο να δημιουργηθούν προϋποθέσεις αλλαγής του όλου αυτού κλίματος, ώστε ο πολίτης απευθυνόμενος σε κάποια υπηρεσία να αισθάνεται ότι θα έχει την ίδια μεταχείριση ανεξάρτητα ποιος είναι, από ποιον έρχεται, τι οικονομική επιφάνεια έχει κ.λπ. Πιστεύοντας ακόμη ότι η λειτουργία της διοίκησης, γενικά, με κανόνες ισοπολιτείας, διαφάνειας, αξιοκρατίας, διαμορφώνει μακροπρόθεσμα πολίτες με ανάλογα χαρακτηριστικά και που θεωρώ ότι είναι το ζητούμενο. Τα εκθέτω αυτά γιατί θέλω να μοιραστώ ένα παρήγορο μήνυμα που πήρα από μια τυχαία συνάντηση με έναν εξαίρετο νέο κτηνοτρόφο, γνώριμο από τα μαθήματα που παρακολούθησε σε Κέντρο Γεωργικής Εκπαίδευσης πριν από μερικά χρόνια και που έγινε και η αιτία να γράψω ανοικτά αυτές τις λίγες σκέψεις. Θέλησε, λοιπόν, ο νέος στη συνάντησή μας να μου πει το πρόβλημά του και συγκεκριμένα, ότι έχει καταθέσει αίτημα, που αφορά στην αγροτική εκμετάλλευσή του, πριν από πολλούς μήνες, όπως είπε, σε υπηρεσία την τοπικής του Περιφερειακής Ενότητας και δεν έχει πάρει ακόμη απάντηση. Ο ίδιος έντονα απασχολημένος με την κτηνοτροφική του μονάδα δεν έχει την ευχέρεια να επισκέπτεται τις υπηρεσίες, ενώ τα τηλέφωνα απαντούν σπάνια, για να πάρει αόριστες υποσχέσεις ή δικαιολογίες για αδυναμίες μετακίνησης κ.λπ. Αυτό που έχει σημασία είναι οι προτροπές που δέχεται από το οικογενειακό και ευρύτερο περιβάλλον του και που είναι, να ζητήσει παρέμβαση από τον τάδε σύμβουλο, που τον βρίσκεις εύκολα μιας και παρευρίσκεται σε όλες τις τοπικές κοινωνικές εκδηλώσεις, άλλος τον προέτρεψε να περάσει από τον τάδε γενικό που είναι από την περιοχή, άλλος τον έψεξε γιατί προτίμησε σαν μελετητή τον νέο συγχωριανό του και όχι τον παλιότερο της παρακάτω κωμόπολης που συνεργάζεται με φορέα και έχει και κομματικές περγαμηνές και άλλα παρόμοια. Κοντολογίς όλες τις παθογένειες του πελατειακού συστήματος, που ατυχώς αναπαράγονται και που σ’ έναν μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό το περιβάλλον του νέου τις θεωρούσε σαν κανονικότητα. Το παρήγορο όμως είναι ότι ο νέος ήταν ξεκάθαρος, δεν μου πάει, μου είπε, δεν μπορώ να παρακαλέσω κανένα για κάτι που το δικαιούμαι. Θεωρώ ότι θα πετάξω την αξιοπρέπειά μου στα σκουπίδια.
Έβλεπε κανείς ότι ο νέος το βίωνε σαν αδικία, όπως και είναι, ενώ έβγαζε και ένα θυμό λέγοντας, τι να τις κάνω τις καθημερινές φωτογραφίες στις τοπικές εφημερίδες μιας σειράς τοπικών αξιωματούχων, όταν δεν ρώτησε κανείς γιατί απλά θέματα σέρνονται για μήνες σε συρτάρια των υπηρεσιών ευθύνης των. Δεν μπήκα στις λεπτομέρειες του θέματός του, τον συγχάρηκα όμως από καρδιάς για τον τρόπο σκέψης του και χωρίσαμε. Τι μπορούσε να πει κανείς στον νέο αυτόν που δίνει τον αγώνα της παραγωγής χωρίς ωράριο. Είναι λυπηρό πάντως, αν τοπικά δεν μπορούμε να λύσουμε προβλήματα καθημερινότητας του πολίτη, των ανθρώπων της παραγωγής, αν δεν μπορούμε να ενισχύσουμε τη δημοκρατία της καθημερινότητας, όπως πολύ εύστοχα είχε πει ο π. υπουργός Σταύρος Μπένος, αναφερόμενος στα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών (ΚΕΠ), των οποίων υπήρξε εμπνευστής και δημιουργός. Ενός θεσμού επιτυχημένου κατά γενική ομολογία, που χτύπησε τη γραφειοκρατία στη ρίζα της, με σεβασμό στον πολίτη και με θετικό πρόσημο στην οικονομία. Αναρωτιέται κανείς τι νόημα μπορούν να έχουν βαρύγδουπα άρθρα που κατά καιρούς διαβάζουμε και στον τοπικό Τύπο, για την ανάγκη ενίσχυσης της παραγωγής, για την κατάργηση της «κρατικής δουλοκτησίας» για να ελευθερωθεί ο πολίτης και οι τοπικές κοινωνίες, αν τοπικά έχουμε εγκαταστήσει περιφερειακή δουλοκτησία έχοντας αναπαραγάγει όλες τις παθογένειες του πελατειακού κράτους και της αναξιοκρατίας; Τέλος, για να μην αδικούμε την πραγματικότητα πρέπει να αναφέρουμε ότι ο δημοσιοϋπαλληλικός κόσμος, σ’ αυτό το περιβάλλον, στην πλειοψηφία του, κάνει μια πολύ φιλότιμη προσπάθεια, με επαγγελματισμό και ευαισθησία απέναντι στον πολίτη και το λέω αυτό, γιατί κατά καιρούς έχει γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος της κοινωνίας μας και δεν πρέπει.
Από τον Δ. Λώλη, γεωπόνο
