Κατακτιέται πιο εύκολα, ως γνωστόν, με την ενισχυμένη αναλογική, παρά με την απλή. Επειδή, όμως, η απλή συμβάλλει στις συνεργασίες κομμάτων και παρατάξεων και θεωρείται, γι’ αυτό, πιο δημοκρατικό μέτρο πολιτικής έκφρασης, δεν είναι λίγοι αυτοί που τάσσονται κατά της αυτοδυναμίας, μια που, εκτός των άλλων, υποθάλπει και ενισχύει τον ατομισμό, τον αυταρχισμό και την αυθαιρεσία των κυβερνώντων.
Εν τούτοις, η κυβερνητική αυτοδυναμία εξασφαλίζει, σίγουρα, πολιτική σταθερότητα και πολλά άλλα θετικά, που την κάνουν επιθυμητή σε πολλούς και επιβεβλημένη, κάποιες φορές, προκειμένου να παραχθεί πλούσιο έργο, ειδικά, στον τόπο μας, που πάσχει από κομματικό φανατισμό και διχαστικό πνεύμα. Σ’ αυτά τα θετικά, λοιπόν, θα σταθώ στο σημερινό μου δημοσίευμα.
Αντί θεωρητικολογίας, όμως, θα ρίξω τη ματιά μου στον τρόπο λειτουργίας και στο έργο που παράγει η σημερινή κυβέρνηση, η οποία διαθέτει αυτοδυναμία 158 βουλευτών και σύμφωνα με τις μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις, απολαμβάνει την εμπιστοσύνη της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, ενώ στον τομέα της οικονομίας εκπλήσσει ευχάριστα. Η έκπληξη αυτή οφείλεται, εν πολλοίς, στο ότι η κυβέρνηση αυτή, αργά και μεθοδικά κάνει πράξη τις προεκλογικές εξαγγελίες της, και στο ότι ο Πρωθυπουργός, αντίθετα με τις σειρήνες, που αμαύρωναν την εικόνα του, αποδεικνύεται διαβασμένος και καλά προετοιμασμένος για να κάνει πράξη τις υποσχέσεις του. Το γεγονός, δε, ότι αντιμετωπίσθηκαν, έστω και εκ των υστέρων, οι όποιες αστοχίες σημειώθηκαν, αφότου ανέλαβε την εξουσία, δεν ανατρέπουν τη θετική του εικόνα.
Δεν το κρύβω, μάλιστα, ότι ώρεςώρες σκέφτομαι το πώς θα λειτουργούσε, σήμερα, μια κυβέρνηση συνεργασίας σαν αυτές, που ο λαός με την ψήφο του έφερε στην εξουσία κατά τη διάρκεια των μνημονίων, με πιο πιθανό εταίρο το ΚΙΝ.ΑΛ. Σαν κινηματογραφική ταινία περνούν, τότε, μπροστά απ’ τα μάτια μου σκηνές σαν αυτές, που κατά κόρον είδαμε στο παρελθόν: χρονοβόρες διαβουλεύσεις κομμάτων και διερευνητικές εντολές για σχηματισμό κυβέρνησης, απανωτές συζητήσεις για κατάρτιση κυβερνητικού προγράμματος, ενδοκυβερνητικές κόντρες για κρίσιμα θέματα, μαραθώνιες συσκέψεις μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων για αντιμετώπιση απρόβλεπτων καταστάσεων. Όλα αυτά, πέραν του ότι ένα μικρό κόμμα, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, μπορεί να κρατά όμηρο τον νικητή των εκλογών και να αλλοιώνει το προεκλογικό του πρόγραμμα, απαιτούν χρόνο και καθυστερήσεις, την ώρα, μάλιστα, που η χώρα πρέπει να τρέχει, για να προλαβαίνει γεγονότα και ν’ αντιμετωπίζει, άμεσα, δύσκολες καταστάσεις.
Ευτυχώς, λοιπόν, που αυτή τη φορά, ο ελληνικός λαός έδωσε την αυτοδυναμία στη Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη και, αν συγκρίνουμε τη λειτουργία και την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησής του μ’ αυτές των συγκυβερνήσεων Σαμαρά Βενιζέλου και Τσίπρα Καμμένου, που προέκυψαν, μάλιστα, με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής, η διαφορά είναι ολοφάνερη. Σημειωτέον, ότι, αφού ο Μητσοτάκης χρησιμοποίησε στην κυβέρνησή του και στην κρατική μηχανή, αξιόλογα στελέχη και από άλλους κομματικούς χώρους, όπως υποσχέθηκε προεκλογικά, δε διαφέρει, ιδιαίτερα, απ’ τις προηγούμενες παρά μόνο, ότι την πολιτική ευθύνη για όλα τα θέματα την έχει, εξ ολοκλήρου, ο Πρωθυπουργός και το κόμμα του.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, αναρωτιέται κανείς, ποια η πρακτική χρησιμότητα της απλής αναλογικής, τη στιγμή, που τόσα προβλήματα δημιούργησε στην αυτοδιοίκηση, άμα τη εφαρμογή της, όταν ο διάλογος και οι συνεργασίες μπορούν να επιτευχθούν και με αυτοδύναμες δημοτικές αρχές και κυβερνήσεις;
Αντιλαμβάνομαι, βέβαια, ότι ορισμένα κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, όντας πλέον μνημονιακός, δε θα μπορούσε, χωρίς το μπαμπούλα των μνημονίων, να πείσει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, να του εμπιστευθεί τις τύχες του, όταν ανήκουμε σε μια Ευρώπη, που εφαρμόζει διαφορετικές πολιτικές απ’ αυτές, που διακηρύττει ο ΣΥΡΙΖΑ στο εσωτερικό της χώρας. Ως εκ τούτου, εκείνο που του απέμενε, όταν κυβερνούσε, και τώρα που βρίσκεται στην αντιπολίτευση, προκειμένου να έχει ελπίδες να συγκυβερνήσει και πάλι, ήταν και παραμένει η καθιέρωση της απλής αναλογικής. Εν τούτοις, είναι λάθος, που στοιχίζει, να θέτει κανείς το κομματικό συμφέρον πάνω απ’ αυτό των πολιτών και της χώρας.
Ο Μητσοτάκης, λοιπόν, με τον τρόπο που κυβερνά, κάνει διαφήμιση στην ενισχυμένη αναλογική, αφού, όχι μόνο δεν τον εμποδίζει να συνδιαλέγεται και να συζητά με τους εκπροσώπους των άλλων κομμάτων, όταν αυτά το επιθυμούν, αλλά και να παράγει με ταχύτητα πλούσιο έργο παρά τα εμπόδια, που βρίσκει στον δρόμο του. Μάλλον, λοιπόν, ήρθε, για να μείνει και πέραν της τετραετίας και όχι ως παρένθεση.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
