Έτσι χωρίς να θέλουν παρακολουθούσαν τη ζωή, τις κινήσεις των γειτόνων, εφόσον τα σπίτια τους χώριζε ένας τοίχος χαμηλός ή συρματόπλεγμα κατά μήκος της άπλας των μεγάλων σε έκταση οικοπέδων που διέθεταν σχεδόν όλες οι μονοκατοικίες, χτισμένες η μία δίπλα στην άλλη, μ' αυλές γεμάτες λουλούδια, δένδρα κάθε λογής ολάνθιστα στην εποχή τους, στολίδι άπειρης ομορφιάς, παντού, γύρω, χρωμάτων και αρωμάτων γέμιζε η ψυχή σου ευδαιμονίας απόλαυση. Τώρα όλα αυτά έχουν εκλείψει και τη θέση τους πήραν οι πολυκατοικίες.
Οικοδομήθηκαν στον χώρο που απλώνονταν οι λουλουδιασμένες αυλές των μονόπατων σπιτιών, αφαίρεσαν την επικοινωνία, την επαφή, έστω και το κοινωνικό σχόλιο, που επικρατούσε εκεί. Κι είναι καλύτερα απ' την αδιαφορία, την αποξένωση μη γνωρίζοντας ποιος είναι ο διπλανός σου στα τσιμεντένια κουτιά που ζούμε.
Τ' αφήνουμε αυτό το θέμα για μια άλλη φορά, και πάμε να βρεθούμε εκεί στη δεκαετία του εξήντα με εβδομήντα στα δύσκολα, αλλά ωραία εκείνα χρόνια, να περπατήσουμε στα δρομάκια μιας γειτονιάς που απλώνεται στην άκρη της πόλης μας, να επισκεφτούμε τις κατοικίες των ανθρώπων της. Ήταν φτωχικές απλές, όμως μοσχοβολούσαν ασβέστη κι έλαμπαν από καθαριότητα. Σ' ένα χαμηλό σπίτι στο κέντρο της συνοικίας, η κυρία που θα μας ανοίξει θα μας περάσει σ' έναν χώρο αρκετά μεγάλο. Στο μοδιστράδικό της στο ατελιέ της.
Εκεί θα δούμε μηχανές ραψίματος του ποδαριού, κρεμάστρες με ρούχα για πρόβα, πρόχειρα τρυπωμένα κι άλλα τελειωμένα να σιδερωθούν, να σταλούν στις πελάτισσες καλοραμμένα άψογα με μεράκι και γούστο. Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν πολλά καταστήματα με έτοιμα ρούχα, οι γυναίκες έραβαν στη μοδίστρα τους, έκαναν πρόβες, διάλεγαν το ύφασμα που τις άρεσε και τις πήγαινε, ράβονταν στα μέτρα τους χαρίζοντας κομψότητα, χάρη, στυλ.
Στα μαλλιά τους φορούσαν πάντα με το φόρεμα ή το μαντώ στόλιζαν ωραία καπέλλα με βέλο ή χωρίς. Ασκούσαν γοητεία ξεχωριστή συνδυάζοντας με κομψές τσάντες, ζώνες, παπούτσια.
Μοδίστρες διάχυτες στη συνοικία έραβαν και απασχολούσαν αρκετές κοπέλες δίνοντας ένα μικρό μεροκάματο.
Η τέχνη της μοδιστρικής δύσκολη, θέλει υπομονή και πολλές ώρες δουλειάς. Σκυμμένη με τη βελόνα στο χέρι, τη μεζούρα και το ψαλίδι, ένα άψυχο κομμάτι ύφασμα τού δίνει σχήμα, το μετατρέπει σε ένδυμα, φόρεμα, ταγιέρ, παλτό. Δουλεύει πάνω σ' αυτό, μετρά, κόβει, προσπαθεί να μην κάνει λάθος. Τώρα είναι τα πατρόν που βοηθούν στην κοπή του υφάσματος, σ' οδηγούν χωρίς μέτρημα. Ανάμεσα λοιπόν στις κοπέλες που αναφέρω παραπάνω στο μοδιστράδικο θα ξεχωρίσουμε τη Χριστίνα.
Ήσυχη, εργατική, κόρη πολυμελούς οικογένειας φτωχής, που ζούσαν από το μεροκάματο μιας ζωής μαζεμένης, στερημένης.
Όμορφη και καλοφτιαγμένη η Χριστίνα, δεν άργησε ο γιος της μοδίστρας να την περιτριγυρίζει μέσα στο ραφτάδικο, αλλά κι έξω όταν σχόλαγε απ' τη δουλειά, την περίμενε με αγωνία και λαχτάρα για να της πει πόσο ερωτευμένος ήταν μαζί της απο την μέρα που την αντίκρισε.
Και η νέα μας δεν έμεινε αδιάφορη απ' το αίσθημά του, το ίδιο ένιωθε και κείνη, και έτσι άρχισαν να βγαίνουν μαζί πιασμένοι απ' το χέρι, τα βραδάκια κρυφά στα στενά δρομάκια της γειτονιάς.
Όμως κάτι περίεργα μάτια τούς είδαν και ο δεσμός τους μαθεύτηκε πολύ γρήγορα, το αναφέρω στην αρχή της ιστορίας μας. Στον περίγυρο την γειτονιάς «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον».
Έτσι σε μικρό χρονικό διάστημα έγινε θέμα συζήτησης ο έρωτας των δύο νέων και δεν άργησαν να το μάθουν και οι γονείς της Χριστίνας. Εντελώς αντίθετοι με τον δεσμό που η κόρη τους δημιούργησε. Ο γιος της μοδίστρας ήταν πολύ νέος ακόμη, δουλειά σταθερή δεν είχε, πώς θα άνοιγε σπίτι. Όχι πάλι στη φτώχεια και στη μιζέρια. Είχαν άλλα σχέδια για το παιδί τους. Συγγενικό τους πρόσωπο που ζούσε έφυγε μετανάστης στη μακρινή Αυστραλία, από χρόνια δούλεψε σκληρά, έφτιαξε περιουσία και δεν θα επέστρεφε ποτέ στην Ελλάδα, η ζωή του ήταν πλέον εκεί. Αυτός λοιπόν έστειλε επιστολή στους γονείς της Χριστίνας, ζητώντας νάρθει στην Αυστραλία. Υπήρχε γαμπρός για κείνη πολύ ευκατάστατος Έλληνας, και επιθυμούσε να πάρει μια κοπέλα απ' τα μέρη του. Είδε φωτογραφία της, του άρεσε και της παρείχε όλα τα έξοδα του ταξιδιού, να πάει να ζήσει κοντά του. Στην αρχή η Χριστίνα αντέδρασε, φώναξε, μάλωσε, πώς να πάει να παντρευτεί έναν άγνωστο άνδρα, ένα πρόσωπο που δεν είδε ποτέ. Πως κι αν δεν ταίριαζε μαζί του, αν δεν ήταν όπως τον περιέγραφε ο θείος της. Υπάρχουν πολλά πως κι αν για να πάρεις μια απόφαση τόση σημαντική στη ζωή σου, όπως είναι ο γάμος.
Όμως οι γονείς της κατάφεραν έπειτα από πολλές συζητήσεις και ήπια συμπεριφορά, να την πείσουν λέγοντας πως αν δεν ήταν οι συνθήκες όπως εκείνη ήθελε ας επέστρεφε στην πατρίδα της. Έφυγε η Χριστίνα για πάντα στης ξενιτιάς τον μακρινό ορίζοντα και δεν γύρισε ποτέ. Πάνω σ' αυτό ας γυρίσουμε τη μνήμη μας για να θυμηθούμε την ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Οι νύφες» αμέτρητες να ταξιδεύουν με το πλοίο που θα τις μεταφέρει στην Αμερική, με μια φωτογραφία στο χέρι, να γνωριστούν, να παντρευτούν με έναν άγνωστο και ό,τι ήθελε προκύψει. Όταν η φτώχεια, το αβέβαιο μέλλον σε περιβάλλει, το παραβλέπεις κάνεις θυσίες. Στη γειτονιά μάθαιναν νέα της Χριστίνας πως ζούσε πολύ καλά, έκανε οικογένεια μέσα σε μια πλούσια άνετη ζωή. Στους γονείς της έστελνε συχνά δώρα και χρήματα. Ο γιος της μοδίστρας όταν έφυγε η αγαπημένη του απαρηγόρητος, η λύπη στη ματιά του, και η σκέψη του διαρκώς κοντά της. Γύριζε μόνος, δυστυχής και πονεμένος. Όλοι στη γειτονιά γνώριζαν το τέλος του άτυχου έρωτά του, κι είχαν έναν καλό λόγο παρηγοριάς για εκείνον, όταν τον συναντούσαν.
Με το πέρασμα του χρόνου κάποια άλλη γυναίκα θα έπαιρνε τη θέση της στην καρδιά του, όπως κι έγινε. Ο καιρός, ο χρόνος γιατρεύει, επουλώνει τις πληγές, τις ανημποριές των ανθρώπων.
Στη λήθη του αφήνουμε και προχωράμε στο διάβα της ζωής ατενίζοντας με αισιοδοξία, ευδαιμονία, καρτερία.
Από την Κωνσταντίνα Κότση
