Ναι, ήταν ο γέρο-Κώστας ο Κοντογιάννης. Πατημένα τα 100 του χρόνια. Αιωνόβιος. Είχε κουρνιάσει σε μια απάνεμη λιακωτή γωνιά και λιαζόταν. Λες και γέμιζε τις μπαταρίες του για τον χειμώνα. Μάζευε τούτες τις μέρες ήλιο, για να παλέψει την επερχόμενη κακοκαιρία, που βαριά θα έπεφτε σε τούτη την αγαπημένη από τους Δωδεκάθεους γωνιά του Ολύμπου.
Καιρό τώρα πια ένιωθε βαριά τα πόδια του. Σα να μη μπορούσαν να κρατήσουν το αιωνόβιο κορμί του. Του απέλειπαν οι αντοχές, που παλιά εδώ πατούσε κι εκεί έφθανε. Λαβωμένος αϊτός, έπιασε τα προσήλια.
Μόλις με είδε καταχάρηκε. «Εδώ είμαι μου λέει. Μ’ αρέσει να χαζεύω και να θυμάμαι». Σκασμένος για κουβέντα με κάλεσε κοντά του. «Έλα μου είπε». Κατάλαβα πως μέχρι εκείνη τη στιγμή, τον απασχολούσαν απλά πράγματα. Ένα θρόισμα του αέρα στα πλατύφυλλα του γέρο-πλάτανου, το πέταγμα ενός πουλιού, ένας ήχος ή ακόμα και το τίποτα.
Αυτή είναι η χαρά και η ευτυχία μου, είπε συγκινημένος. Κάθισα δίπλα του. Εγώ ζυμωμένος στο ταραχώδες άστυ, γεμάτος ανησυχίες και προβλήματα αξεδιάλυτα στο σκληρό όστρακο της αστικής πραγματικότητας. Κι εκείνος με το γλυκό και γαλήνιο πρόσωπο, ακριβώς το αντίθετο του δικού μου. Του πάντα προβληματισμένου, ν’ αναζητά αέναα απαντήσεις σε αξεδιάλυτες απορίες.
«Θέλεις να βρεις την ευτυχία σου»; Μου είπε. Σίγουρα δεν ξέρω πού να σε στείλω. Μα θα σου πω, πού τη βρήκα εγώ. Εδώ μεγάλωσα σ’ αυτό το χωριουδάκι. Λίγες φορές έφυγα έξω από το σύνορό του. Μόνο σε ανάγκη. Εδώ ανάμεσα σε τούτα τα ραχώματα και τις πλαγιές του Ολύμπου πέρασε τα χρόνια μου, δουλεύοντας τα κτήματα. Πάντα με κέφι και με όρεξη. Με αγάπη για τον τόπο, για τους ανθρώπους του, για τη δουλειά. Πότε στο όργωμα, πότε στον τρύγο, πότε στον θερισμό. Ξύλα για τον χειμώνα, στον ώμο από την Γκόλιανη.
Φροντίδα και συντροφιά μου τα ζώα. Δυσκολίες στη ζωή όχι και λίγες. Παλεύαμε με όσα είχαμε. Και είχαμε πολλά κι ευλογημένα. Είχαμε δικό μας το ψωμί. Δικά μας τα ζαρζαβατικά. Νόστιμα όσπρια και ηδύγευστο κρασί, από τα δικά μας αμπέλια. Γάλατα, τυριά, κοψίδια από δικά μας ζωντανά. Καθαρά. Δίχως φάρμακα, χωρίς ορμόνες. Εύγευστα και στο μέγεθος, όπως τα κάνει η μάνα φύση. Μεγαλωμένα με τον ήλιο και τη δροσιά. Όχι τεχνητά, παραφουσκωμένα. Από παράδες πάντα λιγοστοί. Μα ποτέ δε νιώσαμε την έλλειψή τους. Ούτε τους ζηλέψαμε ποτέ. Στο σπίτι μας βασίλευε η γαλήνη. Δίχως εκνευρισμούς και ταραχές. Με τη Μάκω ζήσαμε καλά. Ένα τσούρμο παιδιά κι ούτε είπαμε πώς θα τα μεγαλώσουμε. Έλα μου, όμως που εδώ την πάτησα. Τ’ άφησα να φύγουν για σπουδές και δουλειές στην πόλη. Τα βλέπω τώρα και ραγίζει η καρδιά μου. Γεμάτα έννοιες είναι, σκοτούρες και καημούς. Όλο τρεχάλα είναι τα δόλια. Γεμάτα άγχος και λαχάνιασμα. Δε λέω, τίποτα δεν τους λείπει, αλλά και ανικανοποίητοι είναι. Αν τα κρατούσα κοντά μου, θα ήταν άρχοντες στο χωριό και προ παντός ευτυχισμένα. Το μυστικό φίλε μου είναι απλό. Ήσυχη ζωή, επαφή με τη φύση-γιατί η φύση πάντα διδάσκει- δουλειά δίχως άγχος και προ παντός αγάπη. Ποτέ το έργο, για το έργο. Με μεράκι έκανα το όργωμα, τον τρύγο, το κλάδεμα. Με αγάπη ακόμα και για τα ζώα. Τα νιώθαμε και μας ένιωθαν. Με καλοσύνη στο διπλανό μας. Όχι εγωισμούς, ζήλειες και φανατισμούς. Ποτέ δε χάναμε το γέλιο. Δώσε πρώτα αν θέλεις να πάρεις. Παραμέρισε τις μπόρες όσο να περάσουν. Δώσε τόπο στην οργή. Όλα έχουν μια εξήγηση, που πρέπει να την αποκαλύψεις με σύνεση και προσοχή. Μακριά από ιδιοτέλειες, κρυψίνοιες και πονηριές. Άμα θέλεις καταλαβαίνεις καλύτερα τον κόσμο. Και τότε τον κουμαντάρεις καλύτερα και σίγουρα για καλό σου. Ο απλός βίος και η ανεκτικότητα δίνουν τη χαρά. Τη χαρά της ζωής. Σε τούτον τον κόσμο δεν είσαι μόνος. Με τους άλλους πρέπει να πορευθείς, χέρι, χέρι. Έμεινα για λίγο σιωπηλός. Η φιλοσοφία της απλότητας σκέφτηκα. Έριξα μια ματιά, εκεί που χανόταν η ματιά του κυρ-Κώστα, μήπως και δω αυτό που έβλεπε αυτός. Μα δεν τα κατάφερα. Χάσμα ανάμεσα σε παρελθόν και παρόν. Τον χαιρέτησα, μπήκα στο αυτοκίνητο και ξαναγύρισα στον κόσμο, που δεν μπορούσα ν’ αρνηθώ, μα ούτε και να ξεπεράσω.
Από τον Κων/νο I. Παπακωνσταντίνου
