Ο καλός καιρός και η λίγη υγρασία συνέθεταν ένα όχι και τόσο γνώριμο για την εποχή σκηνικό. Από πίσω μου ακούστηκε ένας ήχος εμβατηρίου και σε λίγο εμφανίσθηκε μπροστά μου, παρελαύνοντας ένα άγημα συνοδεία στρατιωτικής μουσικής. Προχώρησε και σταμάτησε στο σημείο εκείνο του Φρουρίου, όπου είναι τοποθετημένος ο ιστός της σημαίας. Σκοπός του, η έπαρση αυτής.
Στις πρώτες κιόλας νότες του εθνικού μας ύμνου οι περισσότεροι από τους ευρισκόμενους εκεί, σταμάτησαν να περπατούν. Μαζί τους και τα παιδιά. Στις καφετέριες, στο νότιο μέρος της πλατείας, κάποιοι από τους εργαζόμενους και ασχολούμενους με την καθαριότητα στάθηκαν σε στάση προσοχής, σκουντώντας και τους υπόλοιπους να τους ακολουθήσουν.
Το όλο σκηνικό του σεβασμού της ιερής αυτής στιγμής συμπλήρωνε η προσοχή και ο χαιρετισμός του επικεφαλής αξιωματικού, μαζί με την παρουσίαση των όπλων από τους στρατιώτες του αγήματος. Το βλέμμα όλων ασάλευτο και καρφωμένο στην έπαρση της γαλανόλευκης. Στο ιερό σύμβολο της ελευθερίας.
Με την τελευταία νότα όλος αυτός ο κόσμος άρχισε πάλι να σαλεύει. Η πράξη της έπαρσης έλαβε τέλος και ο επικεφαλής του στρατιωτικού τμήματος έδωσε το παράγγελμα της αναχώρησης, αφήνοντας πίσω την πανώρια σημαία, που με τις κυματοειδείς αναδιπλώσεις της, έστελνε τους ευχαριστήριους χαιρετισμούς για τη μεγάλη τιμή που της έγινε.
Αναχωρώντας κι εγώ από τον τόπο της όμορφης αυτής τελετής σκεφτόμουνα: Ένα κομμάτι πανί και λίγες νότες στο πεντάγραμμο έκαναν μια ολόκληρη περιοχή να σταματήσει τον χρόνο. Να αφουγκραστεί το συγκινητικό κάλεσμα της τιμής και της μνήμης. Να επιβεβαιωθεί για μια ακόμα φορά ότι τίποτα δεν πάει χαμένο απ’ τον σπόρο που με αγάπη και αγωνία φυτεύει κανείς στις ψυχές και μεταδίδει με κόπο και προσδοκία. Τίποτα δεν χάνεται, όσο το κάλεσμα της πατρίδας συγκινεί τις ψυχές.
Και όμως στους καιρούς μας η απαισιοδοξία θεριεύει. Τα γεγονότα της εγκληματικότητας, των πυρκαγιών, των φυσικών καταστροφών, της ανασφάλειας, της κοινωνικής και εθνικής μας επιβίωσης, που κατά κόρον προβάλλονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης πνίγουν κάθε προσπάθεια αναπτέρωσης του ηθικού μας. Το αντίδοτο στην καταθλιπτική κατάσταση της κοινωνία μας είναι περιστατικά σαν αυτό που συνέβη στο Φρούριο εκείνο το πρωινό της Κυριακής, το οποίο μας έδειξε ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα. Την προδίδουν απλά περιστατικά, που ξυπνούν και δυναμώνουν την εθνική μας μνήμη, το πατριωτικό μας φρόνημα.
Μάρτυρες και κοινωνοί ενός τέτοιου συμβάντος γινήκαμε όσοι βρεθήκαμε στο Φρούριο την ώρα της έπαρσης της σημαίας, η οποία ζωντάνεψε μέσα μας την υποχρέωση να αποδώσουμε στο ιερό μας σύμβολο τον οφειλόμενο φόρο τιμής. Σ’ αυτό το ιερό πανί: το γαλανό και τ’ άσπρο, το σύμβολο της ιστορίας και των απελευθερωτικών αγώνων του έθνους. Το βαμμένο με το αίμα των αγωνιστών και των μαρτύρων, που θυσιάστηκαν στον βωμό της υπεράσπισης των αξιών και των ιδανικών της φυλής μας στις κρίσιμες στιγμές του ιστορικού μας βίου.
Όλοι, αυτοί οι αγώνες της Ελλάδας μας, αμυντικοί και απελευθερωτικοί βρίσκουν την έκφρασή τους στη σημαία. Είναι αυτοί που συνέθεσαν το άυλο και υλικό της περιεχόμενο, που υπογραμμίζει την ανεκτίμητη αξία της. Γι’ αυτό και το υπέρτατο χρέος μας είναι να την υπερασπιζόμαστε και να την τιμούμε. Όχι μόνον στον πόλεμο, αλλά και στην ειρήνη. Αυτή η συμπεριφορά μας θα αποτελεί και το καλύτερο μνημόσυνο στους συντελεστές της ελευθερίας του γένους μας.
Η σφυρηλάτηση της εθνικής μας μνήμης στέλνει κι ένα σαφές μήνυμα προς τους εχθρούς της πατρίδας μας: ότι κάθε απόπειρα προσβολής του εθνικού μας χώρου θα βρει όλους τους Ελληνες ενωμένους και αποφασισμένους να συντρίψουν τους επίδοξους εισβολείς.
Πιστεύω, ότι αυτό μας υπενθυμίζει, κάθε φορά, το αντίκρισμα της σημαίας: ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΧΡΕΟΣ. Γι’ αυτό και πρέπει παντού και πάντοτε να την τιμούμε και να την προσέχουμε ως κόρη οφθαλμού.

Από τον Κων/νο Τσιρονίκο