Οταν η αντιπολίτευση νοιάζεται μόνο για τη φθορά της κυβέρνησης

Από τον Κώστα Γιαννούλα

Είναι γνωστό, ότι στις δημοκρατικές κοινωνίες σαν τη δική μας οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, αφού, σύμφωνα με το Σύνταγμα και εφόσον καταφέρουν να εξαντλήσουν μία τετραετία, είναι υποχρεωμένες να διεξάγουν εκλογές και να κρίνονται για το έργο τους, ενώ μπορούν να συνεχίσουν την κυβερνητική τους πορεία, μόνο, αν ο λαός το εγκρίνει και αν ανανεώσει την εμπιστοσύνη του σ’ αυτήν. Διαφορετικά, ανάλογα και με το εκλογικό σύστημα, δίνεται εντολή σχηματισμού κυβέρνησης αυτοδύναμης ή συνεργασίας στο κόμμα, που συγκεντρώνει τις περισσότερες ψήφους.
Είναι γνωστό, επίσης, ότι ρόλος της εκάστοτε Αντιπολίτευσης και, κυρίως, της Αξιωματικής είναι να ασκεί κριτική, εποικοδομητική αν είναι δυνατόν, και να ελέγχει την κυβερνητική πλειοψηφία για πλημμελή άσκηση των καθηκόντων της και για τυχόν αδικίες και αυθαιρεσίες, αλλά και να κάνει τις δικές της προτάσεις, όταν το κρίνει σκόπιμο, κρινόμενη, φυσικά, και αυτή για την όποια στάση της. Για μια τέτοια συμπεριφορά, βέβαια, μπορεί και πρέπει να συμβάλει και η κυβερνητική πλειοψηφία, αν και εφόσον αναγνωρίζει και σέβεται τον θεσμικό ρόλο της αντιπολίτευσης, ακούει και επηρεάζεται απ’ τις προτάσεις της και δημιουργεί συνθήκες συναίνεσης και συνεννόησης μεταξύ όλων των πολιτικών δυνάμεων.
Κάτι τέτοιο, όμως, έχει να κάνει με την κανονική λειτουργία της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και των δημοκρατικών θεσμών, γιατί οι πολιτικές δυνάμεις στη χώρα μας, συνήθως, λειτουργούν, εντελώς διαφορετικά. Ανέξοδες υποσχέσεις, μηδενιστική τακτική, κοκορομαχίες άνευ λόγου και σοβαρής αιτίας, κατασκευασμένες ειδήσεις και απουσία δημοκρατικού διαλόγου, που ξεκινούν, αμέσως σχεδόν, μετά τον σχηματισμό κυβέρνησης, είναι η συνήθης πρακτική της εκάστοτε αντιπολίτευσης και, γι’ αυτό, η χώρα προχωρά με τον αραμπά. Δυστυχώς, ευσεβής πόθος της, διαχρονικά, είναι η φθορά και, ει δυνατόν, η πτώση της κυβέρνησης πριν ολοκληρώσει τη θητεία της.
Κάτι τέτοιο, αλλά σε ακραία μορφή, συμβαίνει και σήμερα στη χώρα μας με πρωταγωνιστή τον κ. Τσίπρα. Έχει, βέβαια, για συμμάχους του, αρκετές φορές, τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης και τις αστοχίες και τα λάθη της κυβέρνησης, αλλά και προβλήματα, που προέκυψαν, εν τω μεταξύ, απρόσμενα. Αυτά έχουν να κάνουν με το μεταναστευτικό και τα καμώματα του Ερντογάν, με τις μεγάλες φυσικές καταστροφές, με τις νέες αρνητικές οικονομικές συνέπειες, που η πανδημία δημιουργεί και, προπαντός, με τους αρνητές της πανδημίας και των εμβολίων, που εμποδίζουν και καθυστερούν την επιστροφή στην κανονικότητα.
Μέσα σε τέτοιες απρόβλεπτες, λοιπόν, συνθήκες και επειδή η πανδημία, το σημαντικότερο για την κυβέρνηση πρόβλημα, είναι παγκόσμια μεταλλασσόμενη υπόθεση σε αχαρτογράφητα νερά και λειτουργεί ως συγκοινωνούν δοχείο, θα περίμενε κανείς πιο υπεύθυνη στάση από σύμπασα την Αντιπολίτευση και, προπαντός, από την Αξιωματική, η οποία πελαγοδρομεί πατώντας, διαρκώς, σε δύο βάρκες και θολώνει τα νερά με τις αντιφάσεις της μπερδεύοντας τον κόσμο χάριν ψηφοθηρίας. Μακάρι, βέβαια, η αλλαγή κυβέρνησης να έλυνε το πρόβλημα. Δυστυχώς, όμως, όποιος το κληρονομήσει, είναι βέβαιο, ότι τα ίδια και χειρότερα θα πάθει, αν δεν συνεργασθούν οι πάντες για την επίλυσή του.
Πέραν τούτου, είναι πολύ νωπές, ακόμα, οι μνήμες απ’ τα κατορθώματα της πεντάχρονης κυβερνητικής θητείας του κ. Τσίπρα, που έκαναν τον ελληνικό λαό να τον στείλει στα αντιπολιτευτικά έδρανα δίνοντας, μάλιστα, αυτοδυναμία στο Μητσοτάκη. Παρόλα αυτά, μυαλό δεν έβαλε, αφού συνεχίζει τη γνωστή τακτική του υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα και προσπαθεί, με αιχμή του δόρατος τον κ. Πολάκη, να φανατίζει, να διχάζει τον λαό και να ακυρώνει στην πράξη κάθε κυβερνητική πρωτοβουλία και νομοθέτημα κάνοντας το άσπρο μαύρο, λες και ο λαός τρώει κουτόχορτο ή ζει στη χώρα των λωτοφάγων.
Είναι τέτοιο το μένος, μάλιστα, κατά του Μητσοτάκη, ώστε, ενδεχομένως, να μην αντιλαμβάνεται, ότι, θολώνοντας τα νερά, μηδενίζοντας το έργο του, χαρακτηρίζοντάς τον αποτυχημένο και όντας βιαστικός και σε συνεχή αντίφαση και διαφοροποίηση, αντί να γίνεται οικείος και ελκυστικός στους δυσαρεστημένους απ’ την ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική, γίνεται όλο και πιο αποκρουστικός ακόμη και σε μετριοπαθείς ψηφοφόρους του κόμματός του με τίμημα την καθήλωση των ποσοστών του. Αλήθεια! Γιατί να τον προτιμήσει, ξανά, ο λαός, τη στιγμή, που κάθε τι, που προτείνει, κοστίζει, ακριβά, και λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν; Δεν αντιλαμβάνεται, ότι την επιστροφή στην εξουσία με καμένη γη, αυτός και η χώρα θα την πληρώσει;
Δεν χρειάζονται, γι’ αυτό, διχαστική τακτική, καταστροφολογία, ψεύτικες υποσχέσεις και βιασύνη για επιστροφή στην εξουσία, όχι μόνο, γιατί «όποιος βιάζεται, σκοντάφτει», αλλά και γιατί «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού».