Γεννήθηκε στο Μεταξοχώρι Αγιάς το 1930. Είναι γιος του Μεταξοχωρίτη εμπόρου Κων/νου και της Ευαγγελίας Θεούλη. Πολύ νωρίς η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αγιά λόγω επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Στην Αγιά ο Γιάννης έμαθε και τα πρώτα του γράμματα, στο Δημοτικό και τις πέντε Γυμνασιακές τάξεις, για να πάρει το απολυτήριό του από το Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων Λάρισας, όπου και φοίτησε κατά την τελευταία τάξη.

Το 1950 εισάγεται στη Νομική Αθηνών, απ’ όπου και έλαβε το δίπλωμά του το 1955. Ύστερα απ’ τη στράτευσή του ακολούθησε η άσκησή του ως δικηγόρος, επάγγελμα βεβαίως, που άσκησε από το 1957 μέχρι το 1997 με κάποιες ενδιάμεσες διακοπές.

Από τις αρχές τις δεκαετίας του ‘60 επιστρέφει στην Αγιά ως δικηγόρος πλέον στην αρχή, όπου και εγκαθίσταται μέχρι το 1972.Το πολιτικό του αισθητήριο ως αγνού ιδεολόγου και ο οραματισμός του για μια δημοκρατική κοινωνία δικαίου τον ώθησαν στην ανάμειξή του με τα κοινά, οπότε στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 1964 εκλέγεται κοινοτάρχης Αγιάς και υπηρέτησε από 1/1/65 μέχρι τέλους του 1966, όταν αντικαταστάθηκε από τον υπέργηρο σήμερα κ. Παντελή Σουλιώτη λόγω ασυμβίβαστου με την ιδιότητά του ως συμβολαιογράφου Αγιάς, ρόλο που άσκησε από το 1967 μέχρι τον Φεβρουάριο του 1968, οπότε και διώχτηκε από τη δικτατορία των συνταγματαρχών.

Παράλληλα με τις δραστηριότητές του στην Αγιά κατά την παραπάνω περίοδο, και σύμφωνα πάντα με δική του κατάθεση, διετέλεσε:

 - Μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής «ΕΝΩΣΕΩΣ ΚΕΝΤΡΟΥ» Λάρισας.

 - Γ. Γραμματέας της Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων Νομού Λάρισας.

 - Μέλος των διοικήσεων Οργανισμών και Νομικών Προσώπων.

 - Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Λάρισας (κατά την πρώτη θητεία του, δεδομένου ότι υπήρξε και δεύτερη κατά τη δεκαετία του ‘80).

Ως πρόεδρος της Κοινότητας Αγιάς προχώρησε στην αποκαθήλωση των πινακίδων των ΤΕΑ, στέλνοντας έτσι ένα μήνυμα για τον τερματισμό του εμφυλιοπολεμικού κλίματος.

Ως γραμματέας της Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων Νομού Λάρισας συνυπέγραψε υπόμνημα και τηλεγράφημα με τον Δήμαρχο Λάρισας Αλ. Χονδρονάσιο για κατάργηση των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων. Συνέπειες των παραπάνω πράξεων του ήταν επί χούντας να χάσει τη θέση του συμβολαιογράφου Αγιάς, αλλά και να δεχθεί την άρνηση του υπουργείου Δικαιοσύνης για την άσκηση του δικηγορικού επαγγέλματος επί 3 χρόνια, 1968 – 1971, οπότε και έμεινε άνεργος (σ.σ. κατά την παραπάνω τριετία ο Γιάννης αναγκάστηκε να δουλεύει στη συγκομιδή – συσκευασία μήλων στην Αγιά, στον αγρότη και έμπορο αδερφό του, Βασίλη Θεούλη. Το καταθέτω με πλήρη λόγου γνώση και ευθύνη δεδομένου ότι στο διάστημα αυτό δούλευα και ο ίδιος στο ίδιο αφεντικό!).

Το 1972, ως δικηγόρος πλέον στη Λάρισα, όπου και εγκαταστάθηκε έκτοτε, συνέταξε κείμενο που υπογράφηκε από 31 δικηγόρους και περιείχε έκκληση για γενική αμνηστία πολιτικών κρατουμένων, κείμενο που δημοσιεύτηκε στο «ΒΗΜΑ».

Ως πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Λάρισας πήρε πρωτοβουλία για συγκρότηση «Επιτροπής πολιτών για την αποκάλυψη του Αρχαίου Θεάτρου Λάρισας». Και με την ίδια ιδιότητα, επίσης, συνέβαλε στην ίδρυση του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας.

Επισκέφτηκε αρκετούς κρατούμενους σε διάφορες φυλακές της Ελλάδας στέλνοντας κάρτες και βιβλία και περνώντας μηνύματα δημοκρατίας. Αρνήθηκε το 1972 στον Γ. Γραμματέα του Υπουργείου Δικαιοσύνης να παραστεί ως δικηγόρος στα εγκαίνια του Δικαστικού Μεγάρου Λάρισας επικαλούμενος πολιτικούς λόγους.

Στις αρχές Ιουλίου του 1973, παραμονές του δημοψηφίσματος για την εκλογή του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου ως Προέδρου Δημοκρατίας, στο εσωτερικό του Δικαστικού Μεγάρου Λάρισας αναρτήθηκαν αφίσες προπαγανδιστικού χαρακτήρα υπέρ του δικτάτορα. Με επιστολή του ο Γ. Θεούλης στους Προέδρους Εφετών και Πρωτοδικών και αντίστοιχα στους Εισαγγελείς πέτυχε την απομάκρυνση των αφισών.

Τρεις μέρες αργότερα, όμως, η Ασφάλεια Λάρισας τον συνέλαβε και τον μετέφερε στο ΕΑΤ/ΕΣΑ, όπου και παρέμεινε σ’ ένα φριχτό κελί απομονωμένος εντελώς επί 50 ημέρες. Η σύλληψη έγινε για τέσσερις βασικές κατηγορίες που του απαγγέλθηκαν:

 1) Αποκαθήλωσε τις πινακίδες των ΤΕΑ στην Αγιά.

 2) Συνυπέγραψε με τον Δήμαρχο Λάρισας υπόμνημα και τηλεγράφημα για την κατάργηση πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων.

 3) Συνεργάστηκε με τον καθηγητή Γιάγκο Πεσματζόγλου και φοιτητές για συγκρότηση φοιτητικού κινήματος.

 4) Ζήτησε την απομάκρυνση των αφισών από το Δικαστικό Μέγαρο Λάρισας.

Κατά τη μεταπολίτευση η Ελληνική Πολιτεία του απένειμε αναμνηστικό μετάλλιο για την αντιδικτατορική του δράση. Διετέλεσε, επίσης, πρόεδρος του «Ροδοπουλείου» Ιδρύματος (Φιλόπτωχη Στέγη Λάρισας) και το 1974 εμφανίζεται ως ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ και υποψήφιος βουλευτής Λάρισας.

Το 1976 παντρεύτηκε τη φιλόλογο καθηγήτρια Πόπη Χρυσοπούλου, η οποία πρόσφατα έφυγε από τη ζωή. Είναι μόνιμος κάτοικος Λάρισας από το 1972 μέχρι και σήμερα, ενώ συχνά επισκέπτεται την Αγιά, εφόσον του το επιτρέπουν οι περιστάσεις. Έχει μια κόρη, την Ειρήνη, φιλόλογο και δημοσιογράφο στη Λάρισα.

Οδυσσέας Β. Τσιντζιράκος