«Πότε πρέπει να πεθαίνει κανείς;», είναι ένα ερώτημα που «ταλαντεύεται» σε κάθε ιστορία του βιβλίου του γιατρού και πανεπιστημιακού κ. Γιάννη Δημολιάτη, «Μεγάλη Κραυγή» και συγκλονίζει με την αλήθεια που κρύβει αυτή η φράση, όταν η ιατρική έχει καταφέρει να διατηρεί την ανθρώπινη ύπαρξη στη ζωή, για να θεραπεύσει …
«Η κολώνα του συστήματος υγείας είναι οι φροντιστές των ασθενών. Αν δεν υπάρχουν, τότε οι ασθενείς πεθαίνουν!», δηλώνει στην «Ε» ο συγγραφέας κ. Δημολιάτης.
Το βιβλίο παρουσιάστηκε χθες στο αμφιθέατρο της Ιατρικής σχολής του κτηρίου Κατσίγρα, υπό την αιγίδα του Τμήματος Ιατρικής και μίλησαν για αυτό ο κ. Τάσος Γερμενής, Καθηγητής Ανοσολογίας Ιατρικής Σχολής Θεσσαλίας, η κ. Ευαγγελία Κοτρώτσιου, πρόεδρος Τμήματος Νοσηλευτικής του ΤΕΙ Λάρισας και η κ. Γεωργία Νίκα-Καραουλάνη, Μουσικοπαιδαγωγός, Μάστερ Ψυχικής Υγείας.
Οι ομιλητές άγγιξαν από την πλευρά τους ο καθένας, τα δεκατρία διηγήματα του βιβλίου, που είναι αφηγήσεις εκ βαθέων και το οποίο εστιάζει στο πώς οι άνθρωποι βίωσαν ή βιώνουν τη σχέση τους με τη χρόνια νόσο και παρουσίασαν τη δική τους άποψη για όλα αυτά.
Η κ. Ευαγγελία Κοτρώτσιου, στην ομιλία της, αγγίζοντας υπαρξιακά θέματα και τον ψυχισμό του λειτουργικού ατόμου, που σε καθημερινή βάση ικανοποιεί τις ανάγκες του ασθενούς και του μη λειτουργικού ατόμου, που είναι μερικώς ή σε κάποιες περιπτώσεις πλήρως εξαρτημένο και ανήμπορο, ανάφερε μεταξύ άλλων: «Μέσα από τις ιστορίες που διηγούνται οι φροντίζοντες και που με τόσο ενδιαφέροντα τρόπο παρουσιάζονται από τον κ. Δημολιάτη, διαφαίνεται η εξουθένωση των φροντιστών, από το αβάσταχτο βάρος μιας φροντίδας που δεν ευoδώνει και που δεν οδηγεί στη θεραπεία ή και στη λύτρωση του φροντιζόμενου.
Διαφοροποιώ τη θεραπεία από τη λύτρωση, μιας και ο θάνατος θα μπορούσε να είναι η λύτρωση.
Ο συγγραφέας επίσης αναρωτιέται για το πότε πρέπει να πεθαίνει κανείς. Ένα ερώτημα που απαντιέται δύσκολα.
Όλα αυτά ξαναφέρνουν στη σκέψη μου τη ψυχαναλυτική προσέγγιση για την ενόρμηση θανάτου και το σημείο μηδέν. Συγκεκριμένα το ασυνείδητό μας αναπολώντας το σημείο μηδέν, που είναι η ανυπαρξία μέσα από την οποία ξεπήδησε η ζωή και στην οποία θα οδηγηθεί με το θάνατο, επιθυμεί το θάνατο. Στην ενόρμηση αυτή αντιτίθεται μια άλλη ενόρμηση, η ενόρμηση ζωής με το έρωτα και όχι μόνο να αποτελεί μια της έκφραση και που μας κρατάει στη ζωή.
Οι ιστορίες του βιβλίου μας λένε πως οι φροντίζοντες νοιώθουν το δυσβάσταχτο βάρος της φροντίδας να τους βαραίνει, να τους πιέζει, να τους εξουθενώνει. Οι φροντιζόμενοι ασθενείς συνεχίζουν να ζουν μια ζωή γεμάτη πόνο, ανημπόρια, με απώλεια ίσως της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μιας και εξαρτώνται πλήρως για την ικανοποίηση των αναγκών τους από τους άλλους».
Η κ. Γεωργία Νίκα-Καραουλάνη, χαρακτήρισε ανατρεπτικό το βιβλίο, υποστηρίζοντας πως ο συγγραφέας: «Είδε ένα άνθρωπο εγκλωβισμένο περιτριγυρισμένο από μια σκληρή πραγματικότητα του οποίου τα χέρια είναι δεμένα, αλλά τα πόδια του, δείχνουν και κινούνται ίσως ακόμη και να τρέχουν. Ο λόγος που ωθεί τον άνθρωπο αυτόν στο να τρέξει άγνωστος… Τρέχει είτε για να εκπληρώσει κάποιες ανάγκες είτε για να ξεφύγει…».
Την παρουσίαση συντόνισε η κ. Βίκυ Καρατόλια-Στεφανίδου, σύμβουλος επιχείρησης.
ΛΕΝΑ ΚΙΣΣΑΒΟΥ
