Τι έκανε, λοιπόν, αυτά τα οκτώ χρόνια για την αξιοποίηση της περιουσίας του ιδρύματος;
Αν κρίνουμε, βέβαια, από την εξάχρονη καθυστέρηση της εκκένωσης του κτιρίου επί της οδού Τζαβέλλα, μπορούμε να καταλάβουμε τι έκανε...
Τι έκανε, ώστε το Γηροκομείο να λάβει την αυτονόητη πιστοποίηση, για να μπορεί να λαμβάνει επιχορηγήσεις από το κράτος; Δεν είναι, λοιπόν, η κακιά στιγμή, ούτε η μαύρη μοίρα που έφταιξε.
Είναι οι παραλείψεις, τα λάθη, η αδράνεια και η αδιαφορία του δημάρχου Λαρισαίων, ως προέδρου του Δημοτικού Γηροκομείου που συνέβαλαν, ώστε να φτάσουμε στο σημερινό αδιέξοδο.
Αδιαφορία στο να λάβει πρωτοβουλίες ως ο πρώτος πολίτης της πόλης, να κινητοποιήσει φορείς και συμπολίτες μας, ώστε να συμβάλουν στην ανάταση του Γηροκομείου μας. Αδράνεια στο να ενημερώσει τους θεσμικούς παράγοντες, οι οποίοι θα μπορούσαν να συμβάλουν στη βελτίωση της κατάστασης.
Αντ’ αυτού αδράνησε και κυνικά μας είπε ότι το Γηροκομείο μπορεί να κλείσει! Όμως, όχι! Tόσο εμείς όσο και η κοινωνία της Λάρισας δεν θα επιτρέψουν το τεράστιο αυτό κοινωνικό έγκλημα λόγω των λαθών του Δημάρχου. Έστω και στο «και πέντε» καλούμε τον Δήμαρχο να λάβει πρωτοβουλίες για τη διάσωση του Δημοτικού Γηροκομείου. Τον διαβεβαιώνουμε πως θα είμαστε δίπλα του, γιατί η προάσπιση της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας δεν πρέπει και δεν μπορεί να αποτελεί αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης».
ΤΟ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Δημοτικού Γηροκομείου Λάρισας, με αφορμή την ανακοίνωση του κ. Μαμάκου, εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση: «Το Δημοτικό Γηροκομείο Λάρισας αποτελεί νομικό πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, ως φορέας συγχώνευσης των κληροδοτημάτων Αγγελικής Λάππα – Δημητρίου Χατζηζωγίδου – Αθανασίου Χαλκιόπουλου. Δεν αποτελεί δημοτική δομή. Ως αυτοτελές Ίδρυμα, διοικείται από εξαμελές Διοικητικό Συμβούλιο αποτελούμενο από Λαρισαίους πολίτες, εγνωσμένου κύρους.
Το Δημοτικό Γηροκομείο μέσω του Διοικητικού Συμβουλίου, ως ύψιστου οργάνου διοίκησης, αποφασίζει για όλα τα θέματά του με απαρτία, σεβόμενο τη νομοθεσία που διέπει το ίδρυμα, τις απόψεις των μελών του και καταλήγει στις αποφάσεις του μετά από ενδελεχή διερεύνηση και ουσιαστική συζήτηση, με γνώμονα την προστασία του ιδρύματος.
Η ομοφωνία δε των αποφάσεων αντανακλά και τη ρητή συνοχή του.
Αρχές Νοεμβρίου του 1967 άρχισε η λειτουργία του προσωρινού γηροκομείου, το 1973 εγκρίνεται η μελέτη του νέου κτιρίου, τον Απρίλιο του 1980 αποφασίζεται από το Διοικητικό Συμβούλιο η έναρξη λειτουργίας του και τον Ιούλιο του 1981 άρχισε πλέον η τακτική του λειτουργία. Σε όλη αυτήν τη μακρά περίοδο, το γηροκομείο της πόλης μας ταλανίστηκε, όπως και σήμερα ταλανίζεται. Η μακρά αυτή περίοδος έμαθε στους ανθρώπους του γηροκομείου τι σημαίνει να βαδίζεις μόνος σου. Έτσι και τώρα στον ίδιο μοναχικό του δρόμο αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα.
Το γηροκομείο, όμως, δεν πρέπει να αποτελέσει εργαλείο για κανέναν μας, πόσο μάλλον να εργαλιοποιηθεί για πολιτικά ή προσωπικά συμφέροντα, δεδομένου ότι αυτό δεν το ωφέλησε ποτέ ουσιαστικά, μιας και δεν υπήρξε ποτέ συνδρομή στην άμβληση των οξυμένων κατά καιρούς προβλημάτων του. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η συνδρομή των συμπολιτών μας, μερικών φορέων της πόλης και τοπικών και όχι μόνο επιχειρήσεων».
